Το βιβλίο "Ζωές του φθινοπώρου" είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας που διαδραματίζεται τα χρόνια πριν τη δικτατορία στην Αθήνα. Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι πολλά, όλοι ο ένοικοι μιας πολυκατοικίας και κάποιοι ακόμη που σχετίζονται με τους ενοίκους. Η αφήγηση είναι στο τρίτο πρόσωπο, με τον συγγραφέα να μας εξιστορεί γεγονότα, σκέψεις και συναισθήματα για λογαριασμό των ηρώων του.
Μια πολύ όμορφη εικονική αναβίωση της ζωής στην μεταπολεμική Αθήνα, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι πάλευαν για ένα πιάτο φαγητό και ένα κατάλυμα για να κοιμούνται. Οικογένειες ρημαγμένες από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και (κυρίως) από τον εμφύλιο, παιδιά που αναγκάστηκαν να πάρουν πρόωρα τη ζωή στα χέρια τους και να γίνουν κηδεμόνες για τα αδέρφια τους, γονείς που θυσιάζονται μια ζωή για να αναθρέψουν το παιδί τους. Πόρνες, κλέφτες, ξεπεσμένοι αριστοκράτες... Όλοι μας ανοίγουν την πόρτα και μας αφήνουν να παρακολουθήσουμε τη ζωή και τον καθημερινό αγώνα τους για επιβίωση αλλά και τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από την αφήγηση η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα της εποχής. Οι "αριστεροί" έχουν σταματήσει να διώκονται (επίσημα) αλλά τα κοινωνικά φρονήματα παίζουν ακόμη σημαντικό ρόλο στην επαγγελματική αποκατάσταση και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν υπάρχει μέσα στο βιβλίο παράθεση γεγονότων, δεν είναι ιστορικό το μυθιστόρημα, δίνονται όμως τα στοιχεία που πρέπει ώστε να μπορούμε και εμείς που δεν τα ζήσαμε εκείνα τα χρόνια να καταλάβουμε τις συνθήκες.
Ο τίτλος "Ζωές του φθινοπώρου" ταιριάζει απόλυτα με την πλοκή και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί το μυθιστόρημα πάντως, μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε.
Βαθμολογία: 8/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Αθήνα, 1966 Η πλατεία Ηρώων, η οδός Ήβης, η οδός Νυμφών, τόποι και δρόμοι σαν όλους τους τόπους και δρόμους της Αθήνας, μικροί, ασήμαντοι, λυπημένοι, τυραννικοί, μα κι απέραντα τρυφεροί. Έχουν πολλή σκόνη, πολύ βάσανο, πολλές γυναίκες, πολλά παιδιά, πολλή φασαρία και πολλή σιωπή. Σ’ αυτούς τους δρόμους γεννιούνται και πεθαίνουν οι επιθυμίες και τα όνειρα των ανθρώπων που έρχονται κάθε δειλινό με το γλυκό αεράκι και χάνονται κάθε αυγή με τη θλιβερή σειρήνα της φάμπρικας.
Οι ελπίδες του νεαρού Λουκά, η νοσταλγία του ξεπεσμένου «Κόμη», ο αδιέξοδος έρωτας του μεσόκοπου Αγησίλαου, η γονατισμένη ζωή της εργάτριας Αργυρούλας, ο σκληρός Βλάσης και η εξαπατημένη Φρόσω, η απογοήτευση της Άννας που ικετεύει για δυο λέξεις τρυφερές, ο φιλότιμος Σπύρος κι ο γοητευτικός Αλέκος που την πολιορκούν, αλλά κι η θεατρίνα, ο χαφιές, ο τραμπούκος, οι παπατζήδες, οι πόρνες, οι ιδρωμένοι άντρες στα μηχανουργεία και οι γυναίκες που βρίζονται στα κεφαλόσκαλα, προτού αγκαλιαστούν και σταυροφιληθούν ξανά αλλάζοντας λόγια συγγνώμης κι αγάπης.
Ζωές γλυκές και ζωές φαρμακωμένες, αξιοπρεπείς και μικρόψυχες, τραχιές και τρυφερές. Άλλες εύκολες, άλλες δύσκολες, άλλες ακύμαντες κι άλλες φουρτουνιασμένες. Ζωές ασπρόμαυρες, γρατζουνισμένες, φθαρμένες, μα και ζωές ανυπόφερτα νοσταλγικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου