Η μοναξιά της ασφάλτου, του Δημήτρη Μαμαλούκα

Δεύτερο βιβλίο του κ. Μαμαλούκα που διαβάζω, δεύτερη φορά που θέλω να πω ότι ο τίτλος (για εμένα) δεν αντιπροσωπεύει το μυθιστόρημα, οπότε μη φοβάστε και εσείς οι γυναίκες και διαβάστε το. 

Τι περίμενα: ούτε ξέρω καλά- καλά. Σίγουρα όμως περίμενα ότι όλοι οι βασικοί ήρωες του βιβλίου θα συναντηθούν κάποια στιγμή σε μια διαδρομή, (λεωφορείο, μποτιλιάρισμα σε μια εθνική οδό, δεν ξέρω, κάτι τέτοιο) και ο δρόμος θα παίξει βασικό ρόλο στην ιστορία. Ή ότι θα υπάρχουν εκτενείς περιγραφές διαδρομών με το αυτοκίνητο, το κυρίως τμήμα της ιστορίας θα αφορά διαδρομές, η πλοκή θα είναι χωρικά τοποθετημένη στα αυτοκίνητα των πρωταγωνιστών. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Το πήρα μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το άλλο βιβλίο του συγγραφέα "Ο κρυφός πυρήνας των ερυθρών ταξιαρχιών" και ήθελα να διαβάσω και άλλο δικό του.

Τελικά τι διάβασα: ένα βιβλίο που μπορείς να το πεις αστυνομικό, μπορείς να το πεις κοινωνικό, σίγουρα το λες σύγχρονο αφού αφορά την εποχή μας. Ο κάθε ένας από τους ήρωες είναι μοναδικός και αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας κατηγορίας πολιτών. Η φτωχιά εργαζόμενη νέα γυναίκα που παλεύει να τα βγάλει πέρα και ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει το φριχτό παρελθόν με ότι συνέπειες έχει αυτό για την ψυχολογία της. Ο λαθρομετανάστης που παλεύει για το μεροκάματο και ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει τον πόνο από το χαμό δικών του προσώπων, τη μοναξιά του και την αδιαφορία των συμπολιτών μας. Ο διεφθαρμένος αστυνομικός που με κάποιον τρόπο καταλήγεις να τον συμπαθήσεις στο τέλος. Ο πάμπλουτος βλαμμένος που δεν τον συμπαθείς καθόλου μέχρι το τέλος. Και θύματα. Πολλά θύματα της καθημερινότητας.

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικά δομημένοι ως χαρακτήρες, χωρίς να χρειαστεί να αναλωθεί πουθενά ο συγγραφέας σε μακροσκελείς περιγραφές συναισθημάτων. Η γραφή είναι στρωτή, πουθενά δεν μπερδεύεις τα πρόσωπα μεταξύ τους, η πλοκή μεταφέρεται χωρικά σε πολλές περιοχές και δεν είναι στατική (ούτε και συμβαίνουν τα πάντα μέσα σε αυτοκίνητα όπως είχα φανταστεί).

Γενικά είναι πολύ ωραίο βιβλίο, έχει και πληροφορίες που αφορούν αυτοκίνητα για εσάς που σας αρέσουν αυτά, έχει τραγούδια που παραπέμπουν σε αυτοκίνητα και διαδρομές, έχει και μια περιγραφή μιας διαδρομής δοσμένη με πολύ όμορφο τρόπο ακόμη και για εμένα που δεν γνωρίζω την Αθήνα. 

Το μάθημα που πήρα από αυτό το βιβλίο: θα προσπαθήσω να μην "γράφω βιβλίο μέσα στο μυαλό μου" όταν διαβάζω έναν τίτλο. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Φθινόπωρο 2008.
Μια μυστηριώδης πυκνή ομίχλη σκεπάζει σχεδόν καθημερινά την ελληνική πρωτεύουσα. Σ' αυτή τη γιγαντιαία βρόμικη Πόλη η μοίρα θα πλέξει στον αιώνιο ιστό της μια χούφτα από τις μοναχικές ψυχές που κατοικούν μέσα της.
Τη Δέσποινα, μια νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το χάθηκε, τον εφιάλτη που τη βασανίζει. Τον Αμίρ, ένα δύστυχο λαθρομετανάστη που περιφέρεται στην εθνική οδό στοιχειωμένος από την ιδέα της εκδίκησης.
Τον Τσίκη, ένα διεφθαρμένο υπαστυνόμο που αγωνίζεται να επιπλεύσει στο βόθρο που ο ίδιος τροφοδοτεί κάθε μέρα.
Κι ακόμα τον Πετράρχη, ένα μισότρελο δολοφόνο που περνά τις νύχτες του μαζί με την ερωτική Μιράντα, οδηγώντας στα όρια μια κατάμαυρη Ford Mustang του '68.
Η μοναξιά τους πνίγει σαν μυθικό τέρας που ξεπηδά από τη νοσηρή Μητρόπολη, από την ποταπή Πόλη που κυριεύει τα πάντα.
Ένα μοντέρνο, πολυφωνικό μυθιστόρημα, ένα ατμοσφαιρικό αστικό νουάρ, γκρίζο και σκληρό σαν την άσφαλτο, σαν όνειρο που μένει, σαν εφιάλτης που γοητεύει...
Μια κραυγή εναντίον της αποξένωσης της μεγαλούπολης, εναντίον της μοναξιάς.

Ο Ποιητής, του Michael Connelly

"Ο Ποιητής" είναι το πρώτο βιβλίο του  Connelly που διαβάζω, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Κάνοντας μια γρήγορη περίληψη: ο Τζακ (δημοσιογράφος που ασχολείται με το αστυνομικό ρεπορτάζ και συγκεκριμένα με τις ανθρωποκτονίες και τους θανάτους πολιτών) ενημερώνεται ότι ο δίδυμος αδερφός του (Σον, αστυνομικός του τμήματος ανθρωποκτονιών στο επάγγελμα)  βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του και η αστυνομία πιστεύει ότι αυτοκτόνησε. Ο Τζακ αδυνατεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους ο αδερφός του θα αυτοκτονούσε, οπότε ερευνά την υπόθεση και καταλήγει ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Με κάποιο τρόπο καταλήγει να συνεργάζεται με το FBI ψάχνοντας να βρουν ποιός είναι "Ο Ποιητής" όπως κωδικοποιημένα ονομάζουν τον ύποπτο για τη δολοφονία του Σον και βρίσκονται τελικά μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο και σκληρότερο από ότι αρχικά φανταζόταν. Ε, άλλα να μην πω, να τα διαβάσετε μόνοι σας.

Να διευκρινίσω αρχικά ότι εγώ διάβασα την παλιά έκδοση του βιβλίου (που κυκλοφόρησε το έτος 2000, με το πανέμορφο μαύρο εξώφυλλο με τον κόκκινο κύκλο), αλλά δεδομένου ότι επανακυκλοφορεί από τον ίδιο εκδοτικό και δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά στον αριθμό των σελίδων θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αλλαγές στο κείμενο.

Ο τρόπος γραφής του Connelly είναι απλός, γρήγορος και ωραίος. Περιγράφει όσα χρειάζεται να ξέρεις, δεν αναλώνεται σε ανούσιες λεπτομέρειες που μπορεί να κουράσουν, αναλύει πιο λεπτομερώς ότι είναι απαραίτητο ώστε να μην μείνουν απορίες και ασάφειες. Παρά τις σχεδόν 680 σελίδες του σε γενικές γραμμές το διάβασα εύκολα και γρήγορα. Μόνο κάποια στιγμή περίπου στις 400- 500 σελίδες έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι αρχίζω να βαριέμαι, με κούρασε λίγο η συνεχής αναφορά στις έρευνες που γινόταν από το FBI (πράκτορες ανακάλυπταν αυτό και εκείνο, μιλούσαν στα τηλέφωνα, συνεδρίαζαν, κάνανε υποθέσεις κτλ), μου φάνηκε σαν να είχε κολλήσει η δράση αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν εξελίξεις. Τέλος πάντων, αυτό δεν κράτησε για πολύ, οπότε δεν πειράζει.

Με μεγάλη χαρά θα πω ότι πρόκειται για καθαρόαιμο αστυνομικό, με όλο το βάρος να βρίσκεται στην επίλυση της υπόθεσης και στις κινήσεις που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι εκδίδονται βιβλία που χαρακτηρίζονται μεν ως Αστυνομικά, αλλά το κύριο βάρος πέφτει στο κοινωνικό τους μήνυμα ή στο πώς θα μας γυρίσουν το στομάχι ανάποδα με τις ανατριχιαστικές και λεπτομερέστατες περιγραφές της σκηνής του φόνου. Το βιβλίο "Ο Ποιητής" δεν χρειάζεται τίποτα από αυτά. Υπάρχει κοινωνικό μήνυμα σαφώς, και μάλιστα πολύ έντονο, αλλά ο τρόπος που δίνεται είναι διακριτικός. Υπάρχουν και οι περιγραφές των πτωμάτων και του χώρου που αυτά εντοπίστηκαν, αλλά οι περιγραφές είναι επίσης διακριτικές. Και για όσους αναρωτιέστε: ναι, καλό είναι αυτό, αν θέλω έντονο κοινωνικό μήνυμα θα διαβάσω βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου και αν θέλω ανατριχιαστικές σκηνές θα διαβάσω βιβλίο κάποιου που ξέρω ότι γράφει σπλάτερ.

Εν ολίγης (και εν κατακλείδι) είναι ένα πολύ ωραίο αστυνομικό βιβλίο, το οποίο συστήνω σε όσους αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία αλλά και σε όσους θέλουν να κάνουν μια αρχή στον ζοφερό κόσμο της.

Βαθμολογία: 8/10


Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Ο θάνατος είναι η αποκλειστικότητα του ρεπόρτερ Τζακ Μακ Αβόι, το λειτούργημα και η εμμονή του. Όταν όμως ο δίδυμος αδερφός του, Σον, βρίσκεται νεκρός από το υπηρεσιακό του περίστροφο, ο Τζακ έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα θάνατο που αδυνατεί να κατανοήσει, ένα ρεπορτάζ που ποτέ δε θέλησε να γράψει κι ένα μυστήριο που θα πούλαγε και την ψυχή του για να λύσει. 
Είναι θέμα χρόνου πριν ο Ποιητής σκοτώσει και πάλι. Ο Τζακ και η ομάδα του FBI προσπαθούν να προηγούνται, ο δολοφόνος όμως τους πλησιάζει επικίνδυνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Ασνήφ- Ξεριζωμένη από την Αρμενία στην Ελλάδα, του Όμηρου Μαυρίδη

Έχω μια τρομερή αδυναμία στα βιβλία ιστορικού περιεχομένου, ειδικά όταν αφορούν γεγονότα που δεν διδαχτήκαμε στο σχολείο- αν και θα έπρεπε. Οπότε, όταν βρίσκω βιβλίο που να αφορά τις καταστροφές (αν δεν το πεις γενοκτονία δεν ξέρω πώς θα το πεις) που υπέστησαν λαοί συνήθως ομόθρησκοι με εμάς από τη γείτονα χώρα  το παίρνω με κλειστά μάτια. Διακρίσεις δεν κάνω ανάμεσα σε Πόντιους ή Αρμένιους, η μόνη διάκριση είναι ότι θα δώσω προτεραιότητα σε βιβλίο που να αφορά την (άνευ πυροβολισμού) παράδοση της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους το 1922 - αν θες πες ότι είμαι τοπικίστρια. 

Λοιπόν, το εν λόγω βιβλίο αφορά τον ξεριζωμό και την επακόλουθη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Η Ασνήφ γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της πορείας των Αρμενίων για μετεγκατάστασή τους σε νέο χώρο (κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας δηλαδή). Όλο το βιβλίο είναι κάτι σαν βιογραφία της Ασνήφ, περιγράφει τα βασικά στοιχεία της ζωής της αλλά και των υπόλοιπων μελών της οικογένειάς της, δίνοντας πολλές πληροφορίες για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και τους αγώνες των Αρμενίων, των Κούρδων και των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που έπνεε τα λοίσθια τότε. 

Όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι το βιβλίο είναι υπέρ του δέοντος καλό. Το πρόβλημά μου είναι η απόδοση σε μυθιστόρημα. Βρήκα το λόγο των πρωταγωνιστών λίγο πομπώδη, χρησιμοποιούνταν εκφράσεις και σύνταξη που στην καθημερινή ζωή δεν τα πολυσυναντάμε. Κατανοώ ότι μέσω του διαλόγου ο συγγραφέας ήθελε να μας εντάξει στο χώρο και στο χρόνο αλλά θα προτιμούσα να δίνεται μέσα σε μια παράγραφο όλο το ιστορικό πλαίσιο και όποιες άλλες πληροφορίες ήθελε να μας δώσει και οι διάλογοι να είναι λίγο πιο ζωντανοί. Επίσης, δεν με επηρέασε συναισθηματικά καθόλου, δεν συγκινήθηκα στο ελάχιστο. 

Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να ακυρώσουν την ποιότητα του βιβλίου ούτε και τις γνώσεις που μας δίνει. 

Βαθμολογία: δεν θα βάλω, δεν θέλω να βαθμολογήσω ένα βιβλίο "φόρο τιμής" στη ζωή μιας συμπολίτισσάς μου.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Με μυθιστορηματικό τρόπο περιγράφεται ολόκληρη η ζωή της Αρμένισας Ασνήφ, η οποία γεννήθηκε στην έρημο της Συρίας, στην περίοδο της γενοκτονίας των Αρμενίων, για να καταλήξει στην Αλεξανδρούπολη.Παράλληλα, αναπτύσσονται λεπτομερέστατα όλες οι περιπέτειες των μελών της οικογένειας της στην Τουρκία, στη Συρία, στον Λίβανο και στην Ελλάδα, στην προσπάθειά τους να επιζήσουν των τουρκικών διωγμών και να επιβιώσουν.
Το βιβλίο αποτελεί ένα είδος βιογραφικού μυθιστορήματος, με ηρωίδα ένα υπαρκτό πρόσωπο, μια γνωστή στην Αλεξανδρούπολη κυρία, η οποία απεβίωσε πριν από δύο χρόνια, και διηγήθηκε προφορικά όλη της τη ζωή στον συγγραφέα.

Οι γιοι της αράχνης, του Neil Gaiman

Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε τη γνωριμία μου με τον Gaiman. Όπως καταλαβαίνετε όλοι όσοι έχετε διαβάσει τον συγγραφέα, η μόνη απορία που μου έμεινε από τη στιγμή που έκλεισα το βιβλίο είναι "Γιατί εγώ δεν τον ήξερα αυτόν; Πώς μου διέφυγε;"

Γενικά μου αρέσουν τα βιβλία φαντασίας. Δεν μου αρέσουν τα βιβλία που είναι γραμμένα σαν παραμύθια και απευθύνονται σε ενήλικες. Το συγκεκριμένο είναι ένα βιβλίο φαντασίας με στοιχεία παραμυθιού για ενηλίκους, αλλά μου άρεσε!! 

Υπάρχει μέσα ο κόσμος των Θεών, χωρίς όμως να υπάρχουν κουραστικές περιγραφές και αναλύσεις. Υπάρχουν φαντάσματα, χωρίς όμως να με ξενίσει η ύπαρξή τους και η όποια ανάμειξή τους στην πλοκή. Ζώα ανθρωπόμορφα που μιλάνε, αράχνες που δημιουργούνται από το πουθενά και έχουν και νοημοσύνη, άνθρωποι κακοί, άνθρωποι πλακατζήδες, τα πάντα υπάρχουν δεμένα σε μια ιστορία- παραμύθι με γρήγορη πλοκή, ευφάνταστη ιστορία και γέλιο. Υπήρχαν στιγμές που χαχάνιζα δυνατά, κυρίως σε κάποιους διαλόγους και αυτό είναι σπάνιο σε βιβλία. 

Το συστήνω φυσικά, είναι ανάλαφρο, μικρό, ευχάριστο και διαβάζεται γρήγορα.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

"O Θεός είναι νεκρός. Να σας συστήσουμε τους γιους του."
Ο Χοντρο-Τσάρλι Νάνσι είναι ένας απολύτως συνηθισμένος άνθρωπος. Έτσι νομίζει τουλάχιστον. Γιατί σύντομα όλα τα δεδομένα στη ζωή του θα ανατραπούν με τον πιο δραματικό τρόπο. Και ο Χοντρο-Τσάρλι Νάνσι θα βρεθεί να νοσταλγεί τις μέρες που ήταν ένας απολύτως συνηθισμένος άνθρωπος...
Μη γελάς - δεν είναι αστείο. Εσύ τι θα 'κανες αν εμφανιζόταν ξαφνικά στη ζωή σου ο αδελφός που δεν ήξερες καν ότι είχες και σου έκλεβε τη μνηστή σου και το σπίτι σου; Τι θα 'κανες αν σε καταζητούσε η αστυνομία για ένα έγκλημα που δεν διέπραξες;
Τι θα 'κανες αν μάθαινες ότι ο μακαρίτης ο πατέρας σου ήταν ο κατεργάρης θεός Ανάνσι,
ο θεός-αράχνη;
Κι ότι οι υπόλοιποι θεοί σε κυνηγούν για να πάρουν εκδίκηση για τις κακόγουστες φάρσες που τους είχε σκαρώσει;

Ο Νeil Gaiman επιστρέφει στον κόσμο του πολυβραβευμένου "Ο Πόλεμος των Θεών" και μας δίνει ένα μυθιστόρημα εκπληκτικής πρωτοτυπίας, στο οποίο ο τρόμος, η μυθολογία και το μαύρο χιούμορ αποτελούν τα συστατικά ενός πραγματικά εθιστικού λογοτεχνικού χαρμανιού.