Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου με μια πρόταση: σίγουρα το βιβλίο είναι ένα από τα καλύτερα που διάβασα φέτος. Μπορεί να υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι με την ανομοιογένεια ανάμεσα στα δύο μέρη του βιβλίου, αλλά δεν με πείραξε καθόλου αυτό.
Στο πρώτο μέρος (περίπου το πρώτο μισό του βιβλίου) που διαδραματίζεται στο παρόν, μας δίνεται με εξαιρετικά αναλυτικό τρόπο η σχέση της Άνιας με τις δυο της κόρες. Μετά το θάνατο του πατέρα οι τρεις γυναίκες πρέπει πια να βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν. Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει έντονη δράση σε αυτό το τμήμα του βιβλίου, όμως δεν βαριόμουν καθόλου όσο το διάβαζα. Οι περιγραφές των χαρακτήρων και των συναισθημάτων των κοριτσιών χτίζονται σε κάθε σελίδα και μέχρι τη μέση του βιβλίου είχα αγαπήσει πολύ την υποχωρητική, πάντα έτοιμη να θυσιαστεί για την οικογένειά της Μέρεντιθ και την τελείως αντιθέτου χαρακτήρα Νίνα που δεν μπορεί να δεσμευτεί σε τίποτα. Θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι για άλλες τόσες σελίδες το βιβλίο και θα μιλούσα για ένα σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα που δίνει βάση στην περιγραφή των χαρακτήρων και τις σχέσεις που αναπτύσσονται σε μια (δυσλειτουργική ίσως) οικογένεια.
Όμως μετά έρχεται το δεύτερο μέρος του βιβλίου, όπου η διήγηση αλλάζει τελείως. Και μάλιστα η μεγάλη αλλαγή ξεκινάει από τη στιγμή που αλλάζει το πρόσωπο στην αφήγηση της μητέρας, από τρίτο γίνεται πρώτο. (έλα τώρα, εσύ που ήδη διάβασες το βιβλίο κάπου εκεί άρχισες να κλαις, έτσι δεν είναι; ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάσει όλη του την αίγλη το πολύ ωραίο αλλά αρκετά στάσιμο πρώτο μισό του βιβλίου, και εσύ να καταλήξεις να κλαις σαν το χαζό κάθε τρεις και λίγο ("δε θα κλάψω- δε θα κλάψω- δε θα κλάψω- φτου, πάλι κλαίω").
Όλοι γνωρίζουμε το ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση στην πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και ίσως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει για την πολιορκία του Λένινγκραντ. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα βιβλίο που περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν μέσα στην πόλη μέχρι οι πρωταγωνιστές να καταφέρουν να δραπετεύσουν μέσω της παγωμένης λίμνης. Οι περιγραφές είναι ζωντανές, καταλαβαίνεις τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στο να βρουν φαγητό και νερό, να καταφέρουν να ζεστάνουν τα σπίτια τους σε σημείο που να είναι βιώσιμα, την κούραση από την καθημερινή πεζοπορία, την εξάντληση από την πείνα και γενικά όλες τις κακουχίες. Λίγο πολύ όλα αυτά τα περίμενα όταν είδα ότι το βιβλίο αναφέρεται στην εποχή της πολιορκίας, οπότε δεν ήταν αυτό που με ενθουσίασε. Η ιστορία γίνεται βαθιά συναισθηματική, οι σχέσεις των ηρώων περιγράφονται με απλές αλλά πολύ ζωντανές λέξεις και καταλήγεις να συμπάσχεις με όλους. Και μάλιστα πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στη συγγραφέα επειδή δεν προχώρησε σε συναισθηματικούς εκβιασμούς με αναλυτικές περιγραφές των συναισθημάτων, αλλά έμεινε κατά το δυνατόν στα γεγονότα που περιγράφει- και φυσικά δεν αναφέρομαι στα ιστορικά γεγονότα αλλά στην πλοκή της ιστορίας.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Λένινγκραντ, 1941. Μια πόλη άλλοτε ονειρεμένη, τώρα πολιορκείται από τους Ναζί –θαμμένη στο χιόνι, αποκομμένη από κάθε βοήθεια… Μια πόλη γεμάτη γυναίκες που πασχίζουν απεγνωσμένα να σώσουν τα παιδιά τους και τον εαυτό τους –με κάθε τίμημα…
Σιάτλ, 2000. Η Άνια Γουίτσον χάνει τον σύζυγό της και νιώθει μεμιάς τα χρόνια και τη θλίψη να τη βαραίνουν αβάσταχτα. Είναι πια ώρα ν’ απλώσει το χέρι στις αποξενωμένες κόρες της. Σιγά σιγά, διστακτικά, αρχίζει να τους εξιστορεί ένα παραμύθι για μια όμορφη μικρή Ρωσίδα που ζούσε σε μια μαγική πόλη πριν από μια ολόκληρη ζωή…
Η Νίνα και η Μέρεντιθ έχουν ακούσει πολλές φορές την αρχή του παραμυθιού, αλλά ποτέ το τέλος. Αυτή τη φορά, αποφασισμένες να βρουν την αλήθεια πίσω από τον μύθο, θα πιέσουν τη μητέρα τους να διηγηθεί ολόκληρη την ιστορία. Και θα ανακαλύψουν ένα μυστικό τόσο αδιανόητο που θα τις ταράξει συθέμελα –και θα τις κάνει να δουν με άλλα μάτια τη μητέρα τους, την οικογένειά τους, αλλά και τη δική τους ζωή.
Ο Κήπος του Χειμώνα είναι μια επική ιστορία αγάπης στη Ρωσία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μια ιστορία για τους ακατάλυτους δεσμούς ανάμεσα στις γυναίκες –μητέρες, κόρες, αδερφές– την ενοχή και την εξιλέωση. Είναι μια ιστορία για τον πόλεμο –όχι των ηρώων, αλλά των απλών ανθρώπων που τον κουβαλούν μέσα τους ακόμη κι όταν έχει πια από καιρό τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου