Το σπίτι με τις κούκλες, του M. J. Arlidge

Συνεχίζοντας με το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα με βασική ηρωίδα την επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις, παρατηρώ ότι η γραφή του γίνεται όλο και πιο καλή. Η αγαπητή Έλεν συνεχίζει να έχει προβλήματα με τους ανωτέρους της στη δουλειά, παρόλα αυτά εξακολουθεί να βάζει τα δυνατά της για να λύσει κάθε υπόθεση που προκύπτει. 

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού ξαφνικά σε μια παραλία ανακαλύπτουν το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας η οποία όμως συνεχίζει να έχει μια βασική επικοινωνία με τους δικούς της με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ταυτόχρονα, η Ρούμπι ξυπνά σε ένα υπόγειο και συνειδητοποιεί ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής. Έτσι, εμείς από τη μια παρακολουθούμε τις κινήσεις της Έλεν και των συναδέλφων της να εντοπίσουν τον δολοφόνο πριν ξανασκοτώσει, και από την άλλη τις προσπάθειες της Ρούμπι να κρατηθεί ζωντανή, να μην τρελαθεί και να δραπετεύσει από το χώρο που την έχει κλειδωμένη ο απαγωγέας της. 

Σαν υπόθεση μου άρεσε περισσότερο από τα πρώτα δύο βιβλία. Είχε ωραίες, ζωντανές περιγραφές του χώρου και της εμφάνισης των πρωταγωνιστών, ωραία πλοκή, σταθερή ροή και η αιτιολόγηση των πράξεων του δολοφόνου ήταν επαρκής. 

Βαθμολογία: 8/10

(Το προηγούμενο βιβλίο: Γύρω γύρω όλοι) 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Μια νεαρή κοπέλα ξυπνά μέσα σε ένα κρύο, σκοτεινό κελάρι, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πώς βρέθηκε εκεί ΚΑΙ ποιος την απήγαγε. Ένας φριχτός εφιάλτης αρχίζει.
Κοντά της ανακαλύπτεται το πτώμα μιας άλλης νεαρής κοπέλας θαμμένο σε μια απόμερη παραλία. Όμως ποτέ δεν είχε δηλωθεί η εξαφάνιση της νεκρής κοπέλας - η αποξενωμένη οικογένειά της λάμβανε γραπτά μηνύματα από εκείνη τακτικά τα τελευταία χρόνια. Κάποιος την κρατούσε ζωντανή ακόμη και από τον τάφο.
Για την επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις, αυτό είναι μια ανατριχιαστική απόδειξη ότι δεν αναζητά μόνο ένα διεστραμμένο αλλά επίσης ένα πανέξυπνο και πολυμήχανο τέρας - ένα αρπακτικό που έχει σκοτώσει ξανά.
Και όσο η Έλεν πασχίζει να καταλάβει ποιο είναι το κίνητρο του δολοφόνου, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι κάνει έναν απελπισμένο αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο..

Η Χρυσαλίδα, του Κυριάκου Χαλκόπουλου

Στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι συγκεντρωμένα 12 διηγήματα κοινό σημείο των οποίων είναι η ζοφερή, σκοτεινή εικόνα που δημιουργούν. Αν και το θέμα του καθενός είναι διαφορετικό και διαδραματίζονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δεν μπόρεσα να φανταστώ καμία από τις αφηγήσεις να συμβαίνει στο φως του ηλίου, μέσα στο μυαλό μου όλα διαδραματίζονταν το σούρουπο ή αργά το βράδυ. Προσωπικά δεν θα κατατάξω τις ιστορίες στην κατηγορία του τρόμου, πιο πολύ μου φαίνεται να προσεγγίζουν την κατηγορία της φαντασίας, αλλά είναι σίγουρα αρκετά σκοτεινές και δημιουργούν το απαιτούμενο σφίξιμο στο στομάχι, οπότε η κατηγοριοποίηση δεν έχει και τόση σημασία. 

Η αφήγηση σε όλα είναι σε πρώτο πρόσωπο αλλά ο πρωταγωνιστής είναι διαφορετικός, αν και μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι κάποια από τα διηγήματα συνδέονται μεταξύ τους- κάποιοι από τους πρωταγωνιστές συναντιούνται ή ο χώρος όπου διαδραματίζονται οι περιγραφόμενες καταστάσεις μοιάζουν. Βέβαια μπορεί και να κάνω λάθος...

Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να επιλέξω ποιο από τα διηγήματα μου άρεσε πιο πολύ, εξάλλου όλα ήταν ωραία το καθένα με τον τρόπο του. Σε κάποια η εξέλιξη είναι λίγο πιο αργή ή λίγο πιο γρήγορη αλλά κοινό σημείο σε όλα είναι ότι υπάρχει ανατροπή που δεν την περίμενα και αυτό φυσικά είναι πάντα μια ευχάριστη έκπληξη. 

.

Ο λόγος του συγγραφέα είναι στρωτός, με όμορφη χρήση της γλώσσας, και χρησιμοποιεί παρομοιώσεις πετυχημένες.  Όμως σε κάποια (πολύ λίγα είναι η αλήθεια) σημεία τύχαινε να υπάρχουν προτάσεις αρκετά μεγάλες, με αποτέλεσμα να χάνω τον ειρμό μου και να χρειάζεται να τις διαβάσω για δεύτερη φορά ώστε να είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα σωστά αυτά που ο συγγραφέας θέλει να μου μεταφέρει. 

Βαθμολογία: Δεν θα βάλω, δεν ξέρω πώς να βαθμολογήσω συλλογή διηγημάτων.

Θεματοφύλακες λογοτεχνών

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Η “Χρυσαλίδα” αποτελείται απο δώδεκα διηγήματα, μερικά απο τα οποία είχαν σε προηγούμενες εκδοχές τους τυπωθεί σε περιοδικά. Το μεγαλύτερο σε έκταση φτάνει τις τριάντα σελίδες, και ονομάζεται “Το Αντικείμενο των Ονείρων”, καθώς περιγράφεται εκεί η ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος επιχείρησε στη δύσκολη αυτή εποχή να λύσει με μια θριαμβευτική κίνηση τα οικονομικά (και άλλα) προβλήματα του, όμως αντίθετα είδε να αναδύεται απο μέσα του, απο τον κόσμο των ονείρων του, μια απειλή μεγαλύτερη και απο τις εξωτερικές.
Τα κείμενα αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο, συχνά με ημερολογιακό ύφος, ή με τη μορφή γράμματος. Συνδέονται όλα απο την προσπάθεια της μεταμόρφωσης σε κάτι καλύτερο, όπως η αντίστοιχη της κάμπιας που μέσα στη χρυσαλίδα της θα μετατραπεί σε πεταλούδα και μετά θα πετάξει ελεύθερα κάτω απο το δυνατό Ήλιο.
Τα θέματα τους είναι ψυχολογικά, ενώ υπάρχει σίγουρα μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στον κόσμο που παρουσιάζεται, παρά την ομοίως επίμονη ελπίδα των αφηγητών που δεν εγκαταλείπουν το στόχο τους.
Σε αρκετά γίνονται αναφορές και στη φιλοσοφία, με αφορμή τις σπουδές του συγγραφέα τους, αλλά και την εργασία που έχει στις δημοτικές βιβλιοθήκες απο το 2014, ως οργανωτής “σεμιναρίων” με αντικείμενο την αρχαία ελληνική φιλοσοφία απο το Θαλή ως τον Αριστοτέλη.

Άκου τους νεκρούς, της Belinda Bauer

Τι έγινε τώρα, μου άρεσε εμένα αυτό το βιβλίο; Έλα μου ντε...

Σίγουρα ήταν καλογραμμένο, με εξίσου καλή μετάφραση. Επίσης η ιδέα ήταν πολύ καλή. Το δέσιμο της υπόθεσης καλό, η ανάπτυξη χαρακτήρων εξίσου καλή, ανατροπές είχε, όλα του καλά λοιπόν. Ποιό είναι λοιπόν το πρόβλημά σου κοπελιά; θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο. Θα σου πω. Το πρόβλημά μου είναι ότι νόμιζα ότι θα διαβάσω ένα καθαρόαιμο αστυνομικό και τελικά βρέθηκα με ένα βιβλίο που το κοινωνικό του μήνυμα ήταν πιο έντονο σε σχέση με το αστυνομικό. 

Ο Πάτρικ έχει αυτισμό. Ή πιο σωστά, έχει σύνδρομο Άσπεργκερ, οπότε να ξέρεις ότι διαβάζοντας το βιβλίο θα σου έρθει πολλές φορές στο μυαλό ο Σέλντον Κούπερ από το Big Bang Theory. Το θέμα είναι ότι εξηγεί πολύ όμορφα τις σκέψεις και την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου που πάσχει από αυτό το σύνδρομο, σε βαθμό που προς το τέλος κατανοείς πλήρως τις αντιδράσεις του και δε σου φαίνονται πλέον περίεργες. Επίσης, αναλύεται εξαιρετικά η κόπωση του κηδεμόνα ενός ατόμου που πάσχει από Άσπεργκερ, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που συμπάσχεις μαζί του και μπαίνεις σε σκέψεις. 

Δεύτερο κοινωνικό θέμα που αναλύει: οι ασθενείς σε κωματώδη κατάσταση στα νοσοκομεία. Εκτός του ότι περιγράφει πολύ παραστατικά τις συνθήκες εργασίας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νοσοκόμες σε αυτές τις πτέρυγες (που είναι από μόνο του ανατριχιαστικό), σε αναγκάζει να σκεφτείς και να μπεις στη θέση των ασθενών και των αγαπημένων τους προσώπων.

Οπότε θα πρέπει να πω ότι αν το αντιμετωπίσω ως κοινωνικό είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, και μπράβο της που κατάφερε και ασχολήθηκε με τόση ευγένεια και τόσο σωστό τρόπο με αυτά τα θέματα.

Όμως ως αστυνομικό δεν μου πολυάρεσε. Βρήκα ωραίες τις περιγραφές της ανατομίας, ήταν τόσο έντονες όσο πρέπει και χωρίς να υπάρχει επιμονή σε λεπτομέρειες. Μου άρεσε ο τρόπος που οδήγησε τα γεγονότα μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας και τη λύση του μυστηρίου, αλλά νομίζω ότι υπολειπόταν σε σχέση με το κοινωνικό μήνυμα του βιβλίου. 

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Οι νεκροί δεν μπορούν να μας μιλήσουν», είχε πει ο καθηγητής Μάντοκ. Ωστόσο, το πτώμα που εξετάζει ο Πάτρικ Φορτ στο μάθημα ανατομίας προσπαθεί να του πει ένα σωρό πράγματα.
Ο Πάτρικ είναι ένας φοιτητής της ιατρικής με σύνδρομο 'Ασπεργκερ και είναι πεπεισμένος ότι ο νεκρός άντρας που βρίσκεται μπροστά του, πάνω στον πάγκο ανατομίας, υπήρξε θύμα δολοφονίας.
Μόνο που κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι έχει διαπραχθεί κάποιο έγκλημα.
Σιγά σιγά το πτώμα φανερώνει τα μυστικά του. Ο Πάτρικ ακούει. Και σύντομα θα ανακαλύψει ότι η απειλή βρίσκεται πολύ πιο κοντά απΆ ό,τι αρχικά πίστευε.
Η Μπελίντα Μπάουερ, μια από τις πιο αυθεντικές φωνές της βρετανικής αστυνομικής λογοτεχνίας, επιστρέφει με ένα συναρπαστικό θρίλερ που τιμήθηκε με το Βραβείο Theakstons Old Peculier Καλύτερου Αστυνομικού Μυθιστορήματος της Χρονιάς.

Οριακό σημείο, του κ. Φώντα Ξενιού

Οφείλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι το βιβλίο αυτό ήταν για εμένα μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο δεν καταλαβαίνεις τίποτα απολύτως για την πλοκή, μαρτυρά ελάχιστα. Ξέρεις ότι η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα (υποθέτεις λοιπόν ότι δεν είναι κοριτσάκι της εφηβείας, ούτε και στην πρώτη νιότη της) και μέχρι εκεί είναι αυτά που ο συγγραφέας σου επιτρέπει να γνωρίζεις πριν ανοίξεις το βιβλίο.

Στην πραγματικότητα αποτελεί μια καθαρή αποτύπωση της καθημερινότητας που ζουν κάποιοι συνάνθρωποί μας. Όλη η σαπίλα της κοινωνίας περιγράφεται ξεκάθαρα: ναρκωτικά, εκπόρνευση "η επικράτηση του ισχυρότερου" και άλλα φαινόμενα που δεν τα πολυσκεφτόμαστε (εγώ τουλάχιστον). Ταυτόχρονα αποτελεί ένα ψυχογράφημα των ηρώων του. Είναι πραγματικά ο καθένας αυτό που φαίνεται; Η βασική πρωταγωνίστρια είναι μια σκληρή γυναίκα, τι την οδήγησε όμως να φτάσει μέχρι εδώ; Και την έτερη πρωταγωνίστρια του βιβλίου; Ποια η ιστορία της; Είναι όντως γεννημένη πόρνη;

Πίσω από όλα αυτά, καλά κρυμμένη η αγάπη. Ο πόνος της εγκατάλειψης και ο αγώνας να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Όλα όσα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο στο βιβλίο σε βάζουν σε σκέψεις.

Είναι πολύ μικρό το βιβλίο, μόνο 160 περίπου σελίδες κειμένου, κι όμως είναι εξαιρετικά περιεκτικό. Με λίγες λέξεις περιγράφονται οι ζωές πολλών ανθρώπων και περνιούνται πολλά μηνύματα.

Να επισημάνω κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση: το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου είναι γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο. Δεν το έχω συναντήσει αυτό κάπου αλλού, οπότε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Επίσης, δεν αναφέρονται ονόματα εκτός από ένα. Δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα των δύο αντρών της ιστορίας, οι όποιες αναφορές σε αυτούς γίνονται με βάση το επάγγελμά τους. Η βασική πρωταγωνίστρια παραμένει τελείως ανώνυμη και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση της.

Πρέπει ακόμη να πω ότι το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται είναι κάποιες φορές ακατάλληλο για ανηλίκους. Συνήθως σοκάρομαι και ντρέπομαι όταν πετυχαίνω σε βιβλία λέξεις που χαρακτηρίζονται ως "αργκό" ή και κάτι περισσότερο, όμως εδώ δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, το κείμενο έπρεπε να είναι ακριβώς έτσι (εσείς οι σεμνότυφοι σαν και εμένα μη φοβάστε όμως: η χρήση των συγκεκριμένων λέξεων και εκφράσεων είναι σε εξαιρετικά περιορισμένο βαθμό και δοσμένες με μέτρο και προσεκτικά).

Βαθμολογία: 8 στα 10 (κυρίως για τη διαφορετικότητά του)

Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Σε µια πόλη εχθρική και αφιλόξενη µια γυναίκα οχυρώνεται πίσω από τη µοναξιά της για να επιβιώσει. Μοναδικό της όνειρο να επιστρέψει κάποια µέρα στη φωτεινή γη της ουτοπίας της. Μια σύγχρονη νουβέλα των µητροπόλεων, ένα σκοτεινό παραµύθι για την απώλεια, για την οργή γύρω και µέσα µας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Το κτήµα του παππού είναι κατηφορικό. Στα χαµηλά µαζεύονται νερά και σχηµατίζουν µια ρηχή λιµνούλα που µόλις χωράει το πέλµα. Μια άνοιξη που ζεµατούσε ο ήλιος, πέρασα κάτω απ’ τον ξύλινο φράχτη για να εξερευνήσω τα µυστικά της. Θυµάµαι ακόµη την αύρα της αιωνιότητας καθώς περπατούσα για πρώτη φορά ελεύθερη. Κάθε βήµα ιερό, κάθε σπιθαµή γης κι ένα παρθένο βασίλειο. Στην επιφάνεια του νερού γυρίνοι είχαν βγει περίπατο, γιόρταζαν γιατί κανείς τους δεν θα γινόταν πρίγκιπας ποτέ. Όπου κι αν κοίταξα φως κι ο ορίζοντας άπειρος κι ανέπαφος απ’ τα σηµάδια που αφήνουν πίσω οι ανθρώπινες γενιές. Έφτασε ο καιρός. Πρέπει να φύγω.

Άρωμα ρεζεντάς, της Σαμαϊλίδου Ρούλας

Τελειώνοντας το βιβλίο μόνο μια σκέψη αναβοσβήνει στο μυαλό μου: "Πόσο ανθρώπινο βιβλίο ήταν αυτό!!!". Στην ουσία η κ. Σαμαϊλίδου μας περιγράφει την Ευρωπαϊκή ιστορία του εικοστού αιώνα μέσα από την ζωή των τριών γυναικών μιας οικογένειας. 

Η Άννα. Γεννημένη στην Αυστρία, αγαπά και παντρεύεται τον Γιαν φον Ντούσεκ και μέσα από τα μάτια της βλέπουμε τον τρόπο ζωής των αριστοκρατών της εποχής. Αν και οι περιγραφές είναι επαρκείς, προσωπικά θα ήθελα η συγκεκριμένη περίοδος να καταλαμβάνει μεγαλύτερη έκταση στο βιβλίο. 

Η Γκιζέλα. Κόρη της Άννας, που μετακομίζει στην Αθήνα και δουλεύει ως νοσοκόμα. Αγαπά και παντρεύεται το Χρήστο, γιατρό στο επάγγελμα. 

Και φυσικά η Βαλεντίνη, κόρη της Γκιζέλας. Ο συνδετικός κρίκος για όλες τις ιστορίες, το πρόσωπο που έζησε τα περισσότερα γεγονότα από κοντά και μας τα αφηγείται. 

Η ζωή της Γκιζέλας και τα παιδικά- εφηβικά χρόνια της Βαλεντίνης καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου και δικαίως, αφού πρόκειται για τη χρονική περίοδο με τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα. Φυσικά και περιγράφονται οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένεια κατά τη διάρκεια του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου, όμως με τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο και μέσα από την περιγραφή των άσχημων εκείνων ετών αλλά και των χρόνων πριν και μετά από τη δεκαετία του σαράντα, μαθαίνουμε πολλά για τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα των Ελλήνων (και κυρίως των Ελληνίδων) της εποχής στα χωριά. Οι ατελείωτες δουλειές, ο καθημερινός κάματος, ο αγώνας να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι και ένας ζεστός και ασφαλής χώρος για την οικογένεια περιγράφονται πολύ όμορφα. Η σύγχρονη ιατρική που εκείνα τα χρόνια αναπτυσσόταν, οι θυσίες που απαιτούνταν προκειμένου κάποιος να καταφέρει να σπουδάσει (και μάλιστα στο εξωτερικό), η εκμετάλλευση (ίδια και απαράλλαχτη όσα χρόνια και να περάσουν), η μετανάστευση...

Και από κοντά: η φιλία, η αγάπη, ο σεβασμός στη δουλειά του άλλου, η εκτίμηση στο συνάνθρωπο, η ανάγκη και η ιερή υποχρέωση να βοηθάς αυτόν που έχει ανάγκη, οι σχέσεις γονέων- παιδιών σε όποια ηλικία και να βρίσκονται, αξίες ανεκτίμητες που δύσκολα πλέον τις συναντούμε στην εποχή μας.

(Οι πιο αγαπημένοι μου ήρωες του βιβλίου είναι ο Παναγιώτης, ο πατέρας του Χρήστου, που ξενιτεύτηκε στην Αμερική για να μπορέσει να θρέψει την οικογένειά του. Και φυσικά μαζί μ' αυτόν η γυναίκα του, που μόνη της ανέθρεψε όλα τα παιδιά τους. )

Ας μαζέψω τις σκέψεις μου να τα πω στρωτά: το βιβλίο είναι πάρα πολύ ωραίο. Η πλοκή είναι όμορφη και έχει να προσθέσει πολλά στις γνώσεις που αποκομίζουμε από τα μυθιστορήματα για τη ζωή των προγόνων μας στη χώρα μας. Οι επιμέρους ιστορίες που έχει εντάξει στην κεντρική ιστορία η συγγραφέας είναι πολύ παραστατικές, οι περιγραφές του χώρου και των χαρακτήρων είναι επαρκείς, ο λόγος στρωτός και όμορφος.

Φυσικά και το συστήνω, διαβάζεται εύκολα, σε συγκινεί και σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. 

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ζωές γεμάτες ανατροπές μέσα στη δίνη σημαντικών ιστορικών γεγονότων.
Τρεις γενιές γυναικών που θα παραδοθούν στον έρωτα ή θα μάθουν να αγαπούν.
Η Άννα από τη φτωχική ζωή στις καλύβες των ξυλοκόπων θα βρεθεί στα σαλόνια του Γιαν φον Ντούσεκ, συμβούλου του Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ.
Η Γκιζέλα θα περιπλανηθεί στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου δίπλα στον άντρα της, τον Χρήστο, γιο φουστανελά από τη Λακωνία, σπουδαγμένο στο Παρίσι, με μόνη φιλοδοξία να είναι ένας γιατρός που θα προσφέρει στον άνθρωπο έστω και χωρίς αμοιβή.
Η Βαλεντίνη, διψασμένη για ζωή, θα βιώσει τον πρώτο έρωτα, τον συμβιβασμό του γάμου και τον πειρασμό του απαγορευμένου γιατί η μοίρα την έχει διαλέξει να είναι ο κρίκος για να δέσει το κενό που άφησαν οι στάχτες του πολέμου.
Ένα τανγκό με άρωμα ρεζεντάς θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα;
Ένα γοητευτικό μυθιστόρημα που ζωντανεύει τις στιγμές και τα γεγονότα που καθόρισαν τις ζωές των ανθρώπων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη του 20ού αιώνα.

Σταθμός έντεκα, της Emily St. John Mandel

Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο τίτλος ούτε το εξώφυλλο παραπέμπουν σε δυστοπικό μυθιστόρημα (ή φαντασίας αν θες- εγώ εκεί θα το έβαζα). Όμως πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο που αφορά την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέρουμε λόγω μιας εξαιρετικά θανατηφόρας επιδημίας και τον τρόπο ζωής στο νέο κόσμο όσων επιβίωσαν. 

Το βιβλίο ξεκινά με το θάνατο ενός ηθοποιού πάνω στη σκηνή που συμπίπτει με την έναρξη μιας εξαιρετικά θανατηφόρας γρίπης η οποία θα ξεκάνει το 99% του πληθυσμού, και ήδη στο πρώτο κεφάλαιο ερχόμαστε σε επαφή με τους βασικούς πρωταγωνιστές του βιβλίου. Πολύ γρήγορα ο κόσμος αλλάζει, μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν όλος ο πληθυσμός πέφτει νεκρός και οι επιβιώσαντες καλούνται να βρουν έναν τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους. 

Κάπου εδώ πρέπει να πω ότι μου αρέσουν τα δυστοπικά μυθιστορήματα. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο μετά την καταστροφή του όπως τον φαντάστηκε ο κάθε συγγραφέας, οπότε και έχω διαβάσει αρκετά τέτοιου είδους. Ε λοιπόν, το πρώτο ατού του συγκεκριμένου έργου είναι ότι είναι μόνο ένα βιβλίο, δεν είναι διλογία ή τριλογία, διαβάζεις το βιβλίο και τελείωσες, δεν έχεις να περιμένεις να κυκλοφορήσει η συνέχεια. Επίσης, η συγγραφέας δεν χρειάστηκε να πολυλογήσει για να καταφέρει να γεμίσει πολλούς τόμους, μας λέει ξεκάθαρα αυτά που θέλει να πει, όμορφα και μεστά, χωρίς να αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες. 

Η περιγραφή των συναισθημάτων και του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών είναι επαρκείς όπως και οι μεταξύ τους σχέσεις, οπότε δεν μπερδεύτηκα καθόλου αν και υπήρχε αρκετά μεγάλος αριθμός ατόμων που εμφανίζονταν στο βιβλίο. Θα ήθελα όμως να ήταν λίγο περισσότερες οι περιγραφές των τοπίων, δεν κατάφερα να κάνω εικόνα στο μυαλό μου.

Μου άρεσε πολύ που επικεντρώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό στις πρώτες μέρες και στο πώς βίωσαν την καταστροφή όλοι όσοι εμφανίζονται στο βιβλίο, είναι κάτι που συνήθως λείπει από τα δυστοπικά βιβλία. Δεν έδωσε όμως ανάλογη βαρύτητα στη "ζωή μετά", και αναφέρομαι στον τρόπο ζωής είκοσι χρόνια μετά την "Αποκάλυψη". Και αυτός είναι ο λόγος που το χαρακτηρίζω φαντασίας και όχι δυστοπικό- μου φαίνεται ότι όσα διαδραματίζονται στον νέο κόσμο μετά την πάροδο της εικοσαετίας γράφτηκαν μόνο για να αποτελέσουν το συνδετικό κρίκο για τις επιμέρους ιστορίες των πρωταγωνιστών.

Αν το συστήνω; Φυσικά ναι, είναι πολύ καλογραμμένο βιβλίο και έχει μια όμορφη ιστορία καταστροφής να σας πει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περνάει κάποια μηνύματα για την αγάπη στο συνάνθρωπο και τις αξίες της ζωής.

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Μια χιονισμένη νύχτα, ο Άρθουρ Λιάντερ, διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ, παθαίνει καρδιακή προσβολή πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του Βασιλιά Ληρ. Ο Τζιβαν Σόντρι, ένας νεαρός παπαράτσι που σπουδάζει νοσηλευτική, βρίσκεται στο κοινό και σπεύδει να βοηθήσει, υπό το βλέμμα μιας οχτάχρονης ηθοποιού, της Κίρστεν Ρεϊμόντ. Όμως παρά τις προσπάθειές του, ο Άρθουρ καταλήγει νεκρός. Καθώς ο Τζίβαν γυρίζει σπίτι διασχίζοντας το χιονισμένο Τορόντο, πληροφορείται ότι έχει ξεσπάσει μια θανατηφόρα γρίπη που εξαπλώνεται ραγδαία. Αποφασίζει να οχυρωθεί στο διαμέρισμα του αδερφού του, σε ένα ουρανοξύστη, απ’ όπου παρατηρεί τον κόσμο, όπως τον ήξερε, να καταρρέει.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η Κίρστεν είναι ηθοποιός στην Περιπλανώμενη Συμφωνία, μια ομάδα ηθοποιών και μουσικών που ταξιδεύει στους οικισμούς του αλλαγμένου πια κόσμου, ανεβάζοντας Σαίξπηρ και παίζοντας μουσική. Η ζωή τους είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης, καθώς οι αναμνήσεις τους μπλέκονται επώδυνα με τη νέα τους πραγματικότητα, ενώ το κακό μπορεί να καραδοκεί παντού.
Ο Σταθμός Έντεκα είναι ένα υποβλητικό δυστοπικό μυθιστόρημα, σκοτεινό και ελεγειακό μα συνάμα λαμπερό και αισιόδοξο. Ένα μυθιστόρημα για την τέχνη, τη νοσταλγία, τους ανθρώπους που μας σημαδεύουν και την ομορφιά του κόσμου που μας περιβάλλει.

Ο πυροσβέστης του Joe Hill

Η βασική ιδέα του βιβλίου είναι πολύ καλή:  το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού μολύνεται από έναν μύκητα (αποκαλούμενο με το πολύ όμορφο όνομα "δρακοστιγμα" ) που προκαλεί το φαινόμενο της αυτανάφλεξης. Κανείς δεν γνωρίζει τον τρόπο μετάδοσης, κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό θα είναι φορέας του δρακοστίγματος πριν αναφλεγεί και φυσικά δεν υπάρχει θεραπεία.

Η βασική ηρωίδα είναι η Χάρπερ, σχολική νοσοκόμα, που όταν εμφανίζεται η επιδημία προσφέρει τις υπηρεσίες της στο νοσοκομείο και φυσικά μολύνεται. Η αντιμετώπιση του συζύγου της δεν είναι αυτή που περίμενε, ούτε καν το παιδί που περιμένουν δεν αρκεί για να τον πείσει να φερθεί όπως θα επιθυμούσε η Χάρπερ, οπότε και αυτή αποφασίζει να ρισκάρει και να φύγει προσπαθώντας να μείνει ζωντανή μέχρι να γεννήσει το παιδί της.

Εκ των πραγμάτων μιλάμε για μυθιστόρημα φαντασίας, σίγουρα δεν είναι τρόμου και επίσης δεν μπορώ να το πω δυστοπικό, αφού περιγράφονται μόνο οι πρώτοι μήνες της επιδημίας που αφανίζει τον κόσμο. 

Γενικά, ο τρόπος γραφής του συγγραφέα μου φάνηκε απλός και στρωτός, παρά τις πολλές σελίδες του το διάβασα εύκολα το βιβλίο. Μου άρεσε επίσης που έκανε μια προσπάθεια να εμβαθύνει στις ανθρώπινες συμπεριφορές και ειδικά σε αυτές που αναπτύσσονται σε κλειστές κοινωνίες όταν υπάρχει ταυτόχρονα μόνιμη απειλή για την ανθρώπινη ζωή.  

Όμως δεν κατάφερε να με κάνει να καταλάβω το χαρακτήρα κανενός από τους ήρωες, δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για τον κάθε χαρακτήρα, στο ένα κεφάλαιο τους συμπαθούσα και στο επόμενο τους αντιπαθούσα. Ακόμη και τώρα που τελείωσα το βίβλο όλοι μου είναι αδιάφοροι. Δεν μου άρεσε που χρησιμοποιούσε αδικαιολόγητα χυδαιολογιες, πιστεύω ότι δεν ταίριαζαν με το πνεύμα των πρωταγωνιστών.  Επίσης, από τη μέση και μετά κουράστηκα και βαρέθηκα λίγο και αρκετά νωρίς στην πλοκή δεν με έπειθε πια, ήταν υπερβολικά παράλογα όσα συνέβαιναν για τα γούστα μου. 

Σε γενικές γραμμές πάντως είναι αρκετά καλό και διαβάζεται εύκολα, ξέρω σίγουρα ότι περίμενα κάτι περισσότερο αλλά αυτό μάλλον είναι δικό μου πρόβλημα και όχι του βιβλίου. 

Βαθμολογία: 7/10

Θεματοφύλακες λογοτεχνών

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Κανείς δεν ξέρει πώς και από πού ξεκίνησε η πανδημία.

Το FOX έλεγε ότι ο μύκητας εξαπολύθηκε από το ISIS, με τη χρήση σπορίων που είχαν παρασκευαστεί από τους Ρώσους τη δεκαετία του 1980. Το MSNBC έλεγε ότι είχε δημιουργηθεί από βιολόγους της Χαλιμπάρτον και τον είχαν κλέψει φανατικοί Χριστιανοί κολλημένοι με την Αποκάλυψη. Το CNN ανέφερε και τις δύο θεωρίες.

Οι γιατροί το αποκαλούν Draco incendia trychophyton. Για όλους τους υπόλοιπους είναι απλώς το Δρακόστιγμα. Ένα ιδιαιτέρως μεταδοτικό σπόριο που σημαδεύει το σώμα όποιου προσβληθεί από αυτό με μαύρα και χρυσά στίγματα –μέχρι την αυτανάφλεξη. 

Δεν υπάρχει θεραπεία. Κανείς δεν είναι ασφαλής.

Η Χάρπερ Γκρέισον είναι σχολική νοσοκόμα. Είναι έγκυος και έχει μολυνθεί από το Δρακόστιγμα. Και καθώς ο κόσμος γύρω της μετατρέπεται σε στάχτες, το μόνο που θέλει είναι να ζήσει. Έστω μέχρι να καταφέρει να γεννήσει το παιδί της. 

Και τότε, ο Πυροσβέστης έρχεται…

Ο πολυβραβευμένος Τζο Χιλ επιστρέφει με μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης στο τέλος του κόσμου και παρουσιάζει ένα καθηλωτικό δυστοπικό μυθιστόρημα, το οποίο ψηφίστηκε από το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό ως το Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου στα Goodreads Choice Awards 2016.

Και μετά όλα άλλαξαν, της κ. Κικίδου Λένας

Όταν διάβασα το οπισθόφυλλο μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι πρόκειται για ένα βιβλίο θρίλερ ή γενικότερα μεταφυσικού περιεχομένου, από αυτά που η κεντρική ηρωίδα ακούει φωνές που την παροτρύνουν να κάνει διάφορα πράγματα. Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δηλαδή, όντως ακούει φωνές αλλά το βιβλίο τεινει προς το αισθηματικό από κάποιο σημείο και μετά, χάνει τη μεταφυσική χρειά του.
Για αρχή, πρέπει οπωσδήποτε να τονίσω ότι οι πρώτες σελίδες του είναι καταπληκτικές. Η περιγραφή του ατυχήματος, των σκέψεων και των κινήσεων της πρωταγωνίστριας την ώρα που πνίγεται δημιουργούν εικόνες εξαιρετικά ζωντανές, η ένταση και η αγωνία είναι τεράστιες χωρίς όμως να δημιουργούν υπερβολικό αίσθημα κλειστοφοβίας. Σίγουρα πρέπει να δώσω τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα για την περιγραφή. Εξαιρετική είναι επίσης η περιγραφή των συναισθημάτων της ηρωίδας, των σκέψεών της και η αιτιολόγηση των αποφάσεων που καλείται να πάρει σε όλη τη διάρκεια της πλοκής. Συμπάθησα και τους τρεις πρωταγωνιστές του βιβλίου, τον καθένα για άλλο λόγο.
Λίγο με ενόχλησε το ατακαδόρικο χιούμορ που χρησιμοποιεί. Αν και οι διάλογοι είναι ζωντανοί και έντονοι, μου φάνηκε ότι προσπάθησε να τους ντύσει με χιούμορ ενώ δεν χρειαζόταν πάντα. Τις περισσότερες φορές ένιωθα ότι κάνει προσπάθεια να με κάνει να χαμογελάσω χωρίς να υπάρχει λόγος, οι συνθήκες δεν το δικαιολογούσαν και δεν χρειαζόταν, αλλά οπωσδήποτε υπήρξαν και στιγμές που χασκογέλασα. Όμως εντάξει, εγώ γενικά έχω θέμα με το χιούμορ στα μυθιστορήματα, δεν μου βγαίνει εύκολα να γελάσω.
Επίσης να πω ότι όσο το διάβαζα προσπαθούσα να το κατατάξω σε κατηγορία στο μυαλό μου. Στην αρχή είπα ότι είναι θρίλερ (αν διαβάσεις τις πρώτες σελίδες θα καταλάβεις γιατί το λέω). Μετά μου φάνηκε σαν κοινωνικό/ αισθηματικό, από αυτά που περιγράφεται μια αγάπη και η ιστορία ενός ζευγαριού (άλλη μια ένσταση εδώ για την υπομονή του Όντιν- πρέπει να είναι ο μοναδικός στο είδος του και δεν θα γράψω λέξη παραπάνω για το θέμα, διαβάστε το βιβλίο να καταλάβετε τι εννοώ). Σε κάποιες στιγμές υπήρχε και το μεταφυσικό στοιχείο αλλά αυτές ήταν ελάχιστες και ίσως θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω υπερβολικές και μη αληθοφανείς ενίοτε. Επίσης από κάποιο σημείο και μετά θα μπορούσα άνετα να το κατατάξω στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Αφού πλέον το έκλεισα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να το εντάξω σε κατηγορία, το βιβλίο είναι αυτό που είναι, λίγο από όλα και καλό σε όλα τα επιμέρους τμήματά του.
Η γραφή ρέει εύκολα, η πλοκή είναι ιδιαίτερη και δεν είναι εύκολα προβλέψιμη. Γενικά, είναι καλό σαν βιβλίο αλλά δεν είναι μεταφυσικού περιεχομένου όπως περίμενα από την περίληψη: απλά η μεταφυσική είναι η βάση που πάνω της στήθηκε μια ιστορία.

ΥΓ: Το εξώφυλλο ίσως και να είναι το καλύτερο που έχω δει, σίγουρα είναι από τα πολύ αγαπημένα μου.

Βαθμολογία: 6/10

Θεματοφύλακες λογοτεχνών

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Το αυτοκινητικό ατύχημα ενός κοριτσιού και το σύντομο ταξίδι της σε έναν άλλο κόσμο, θα επιτρέψουν σε γεγονότα τα οποία θα την κάνουν να ταλαντευτεί ανάμεσα στη λογική και τη τρέλα να εισχωρήσουν στη ζωή της. Θα την αναγκάσουν να πάρει αποφάσεις πέρα από τα συμβατικά όρια και να πολεμήσει για τη σωτηρία, τη δική της και όχι μόνο.