24/7/17

Ο Δαιμονολόγος, του Andrew Pyper


Δεν με ενθουσίασε. Η ιδέα είναι καλή, από τη μια μεριά ένας δαίμονας ο οποίος καταλαμβάνει ζωντανά άτομα ή εμφανίζεται με τη μορφή πεθαμένων και από την άλλη μεριά ο ακαδημαϊκός καθηγητής ο οποίος ψάχνει να βρει την κόρη του και να τη σώσει από το δαίμονα. Υπάρχουν πολύ ωραίες περιγραφές μέσα στο βιβλίο όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση και τα τοπία, όπως και καλή μεταφορά συναισθημάτων αλλά κάπου εδώ τελειώνουν όσα μου άρεσαν. 
Φαίνεται ότι ο συγγραφέας έχει βασίσει τεράστιο μέρος της πλοκής στο βιβλίο "O χαμένος παράδεισος " του Μίλτον, το οποίο εγώ δεν έχω διαβάσει. Και δεν με πειράζει που το πήρε σαν βάση για την πλοκή, αλλά έχω την υποψία ότι όλη η αιτιολόγηση των κινήσεων και οι αποφάσεις που έπαιρνε για το επόμενο βήμα του ο πρωταγωνιστής βασιζόταν σε στίχους του ποιήματος, χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη περαιτέρω επεξήγηση. Ή εγώ δεν την κατάλαβα τέλος πάντων. 

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός Ντέιβιντ Ούλμαν ειδικεύεται στα λογοτεχνικά κείμενα που αφορούν δαίμονες, παρότι ο ίδιος δεν πιστεύει στα μεταφυσικά φαινόμενα... Ωστόσο, όταν μια μυστηριώδης γυναίκα τον επισκέπτεται και του ζητά να πάει στη Βενετία για να παρακολουθήσει ένα "φαινόμενο", εκείνος αποφασίζει να πάει... Όμως στη Βενετία έρχονται τα πάνω κάτω. Στη διεύθυνση που του έδωσε η μυστηριώδης γυναίκα, ο Ντέιβιντ θα βρει έναν άντρα δεμένο σε μια καρέκλα· έναν άντρα που μιλάει καθαρά με τη φωνή του νεκρού πατέρα τού Ντέιβιντ και επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που του είχε απευθύνει -λέξεις που είχαν αφήσει πληγές και... ένα μυστήριο. Και όταν ο Ντέιβιντ επιστρέφει στο ξενοδοχείο, βρίσκει την εντεκάχρονη κόρη του να στέκεται στην άκρη της στέγης, πάνω από τα νερά του Μεγάλου Καναλιού. Πριν πέσει, του απευθύνει μια τελευταία ικεσία: ψάξε να με βρεις. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένα ταξίδι πέρα από κάθε φαντασία. Με οδηγό του σύμβολα και γρίφους από τις σελίδες μυθιστορημάτων, ο Ντέιβιντ θα προσπαθήσει εναγωνίως να εντοπίσει τον δαίμονα που αιχμαλώτισε την κόρη του και να ανακαλύψει το όνομά του. Γιατί, αν αποτύχει, θα χάσει την κόρη του για πάντα...

Κάποτε στη Σαλονίκη, της Μεταξίας Κράλλη


Το βιβλίο μας περιγράφει τη ζωή της Χριστίνας και του Αλμπέρτο από την άφιξη της Χριστίνας στη Θεσσαλονίκη λίγο μετά το διωγμό των Χριστιανών από τη Σμύρνη μέχρι και τη λήξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.  Κοντά σε αυτούς παρακολουθούμε και την πορεία πολλών ακόμη ατόμων που ζουν στην πόλη εκείνη την εποχή.
Το πρώτο μισό του βιβλίου μας περιγράφει τη ζωή στη Θεσσαλονίκη από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1920 και μέχρι την έναρξη του πολέμου.  Η ζωή και οι συνήθειες  των πλούσιων Εβραίων αλλά και ο αγώνας για επιβίωση στις εβραϊκές φτωχογειτονιές και από κοντά και η ζωή της ορθόδοξης Χριστίνας. Είναι ολοφάνερα σε κάθε γραμμή ο διαχωρισμός ανάλογα με τη θρησκεία και την κοινωνική τάξη, οι δυσκολίες που είχαν κυρίως οι φτωχοί σε αντίθεση με την άνεση των οικονομικά ευκατάστατων. Όλα περιγράφονται πολύ όμορφα, η άγνωστη Θεσσαλονίκη μιας ξεχασμένης εποχής ανοίχτηκε μπροστά στα μάτια μου όπως προχωρούσα στην ανάγνωση του βιβλίου.
Και μετά ήρθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο κάθε χαρακτήρας του βιβλίου βρήκε τη θέση που πρέπει ώστε να ανοιχτεί μπροστά μας η πορεία της πόλης στη διάρκεια του πολέμου. Ήξερα αρκετά γεγονότα για τη εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης και την καταστροφή της με το διωγμό των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όμως εδώ όλα έχουν μπει όμορφα σε μια σειρά και δίνονται πολλές λεπτομέρειες που αγνοούσα.  Φυσικά η συγγραφέας δε μένει μόνο στους Εβραίους, η Γερμανική κατοχή και οι δυσκολίες στη διαβίωση των πολιτών περιγράφονται πολύ όμορφα.
Τι έχει αυτό το βιβλίο και διαφέρει από τα υπόλοιπα που ασχολούνται με τον πόλεμο; Τι το κάνει να ξεχωρίζει; Μα φυσικά το πρώτο μισό του βιβλίου, η γνωριμία με τους ήρωες και η εξαιρετική περιγραφή του χαρακτήρα του καθενός από αυτούς κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.  Όταν πια ξεκινά ο πόλεμος και η κατοχή, όλοι όσοι συμμετέχουν στην ιστορία μας είναι πλέον οικείοι, ξέρουμε πολλά για αυτούς, τους αγαπάμε ή τους αντιπαθούμε, οπότε αναγκαστικά υπάρχει αγωνία για το τι θα τους συμβεί.
Εκτός από την εξαιρετική ιστορία και τα ιστορικά στοιχεία που μας δίνει το βίβλο πρέπει να πω ότι και ο ήρεμος και στρωτός τρόπος γραφής της κ Κράλλη μου άρεσε πολύ.
Όμως η μοναδική ένσταση που έχω για ολόκληρο το βίβλο είναι η αρκετά λεπτομερής περιγραφή κάποιων (λίγων είναι η αλήθεια) σκηνών σεξουαλικής επαφής-  πιστεύω ότι σε βιβλία αυτού του επιπέδου τόσο καλογραμμένα και με τόσο δυνατή πλοκή οι σκηνές αυτές είναι εκ του περισσού, χωριά που με πιάνει η σεμνοτυφία μου και ντρέπομαι να το συστήσω.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Η Χριστίνα Παπάζογλου και ο Αλμπέρτο Ματαλών συναντιούνται στη Θεσσαλονίκη το 1927. Είναι γείτονες και πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Αυτά είναι και τα μοναδικά πράγματα που τους ενώνουν. Εκείνη είναι ανιψιά του μητροπολίτη της πόλης κι εκείνος γιος μιας εύπορης εβραϊκής οικογένειας.
Ο έρωτας που θα γεννηθεί μεταξύ τους μοιάζει καταδικασμένος. Στη Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου –ένα μωσαϊκό προσφύγων, φτωχολογιάς, αλλά και μιας πλούσιας, ανθηρής ισραηλιτικής κοινότητας– οι κανόνες της κοινωνίας και της θρησκείας δεν αφήνουν άλλο περιθώριο στο ζευγάρι παρά να ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους.
Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα κι από κει στη μακρινή Βιέννη, ο Αλμπέρτο και η Χριστίνα γίνονται μάρτυρες των ταραγμένων στιγμών πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όταν αυτός ξεσπάει, ό,τι ως τότε θεωρούνταν δεδομένο ανατρέπεται μέσα στη λαίλαπα των γεγονότων. Η Χριστίνα, ο Αλμπέρτο, ο Μπενίκο, η Νινόν, η Ρούλα και ο Αστέ- ρης θα κληθούν να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και τις πεποιθήσεις τους, αλλά και με όσα, σε πείσμα των καιρών, ποτέ δεν απαρνήθηκαν.
Ένα βιβλίο για μια πόλη, δυο κοινότητες και τους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και την Ιστορία.

12/7/17

Γύρω γύρω όλοι, του M. J. Arlidge


Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι πολύ καλύτερο από το πρώτο, όχι τόσο όσον αφορά την υπόθεση αλλά κυρίως όσον αφορά τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και τον τρόπο γραφής.
Το αδιόρατο "κάτι" που με εκνεύριζε στην Έλεν Γκρέις στο πρώτο βιβλίο δεν υπάρχει τώρα, είναι πιο ανθρώπινη, έχει συναισθήματα και οι αντιδράσεις της είναι κατανοητές και σαφώς επεξηγημένες. Το ίδιο ισχύει για όλους όσους παρουσιάζονται στο βιβλίο (εκτός ίσως από την αρχηγό του Αστυνομικού Τμήματος που νομίζω ότι αντιδρά υπερβολικά- αλλά και πάλι γίνεται μια προσπάθεια επεξήγησης των αντιδράσεών της). Επίσης πλήρως αιτιολογημένος είναι και ο τρόπος με τον οποίο φτάνουν στο δολοφόνο, καθώς και το κίνητρο για τις δολοφονίες.
Δεν θέλω να πω πολλά για την υπόθεση επειδή στα αστυνομικά βιβλία καλό είναι να μην υπάρχουν πολλές πληροφορίες, όμως θα πω ότι και σε αυτό το βιβλίο καταπιάνεται με ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα βασίζοντας σε αυτό τα κίνητρα για τις δολοφονίες.
Επίσης θα πω ότι μου άρεσε που δίνει συνέχεια στις προσωπικές ιστορίες των συναδέλφων της Έλεν Γκρέις, άρχισα να τους συμπαθώ και να τους νοιάζομαι όλους (μη σου πω ότι έχω πιο πολύ περιέργεια για να δω τι θα γίνει στην προσωπική τους ζωή στα επόμενα βιβλία παρά για το έγκλημα που θα κλιθούν να λύσουν).

Βαθμολογία: 8/10

(Το πρώτο βιβλίο με την Έλεν Γκρέις: https://kiallovivlio.blogspot.gr/2017/06/mj-arlidge.html )

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι βρίσκεται το πτώμα ενός άντρα.
Κάποιος του έχει ξεριζώσει την καρδιά και την έχει στείλει πακέτο στη γυναίκα και στα παιδιά του.
Ο άντρας αυτός είναι το πρώτο θύμα και η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις ξέρει ότι δεν θα είναι το τελευταίο. Τι δουλειά, όμως, είχε ένας ευτυχισμένος παντρεμένος άντρας να βρίσκεται νυχτιάτικα τόσο μακριά από το σπίτι του;
Οι εφημερίδες αποκαλούν τον δολοφόνο Τζακ Αντεροβγάλτη στο αντίστροφο: ένας καθ’ έξη δολοφόνος που τιμωρεί οικογενειάρχες, οι οποίοι κάνουν κρυφή διπλή ζωή.
Η Έλεν διαισθάνεται τη λυσσαλέα οργή που κρύβεται πίσω από αυτούς τους φόνους. Αυτό, όμως, που ίσως δεν μπορεί να μαντέψει είναι πόσο απρόβλεπτος είναι αυτός ο δολοφόνος - ή τι την περιμένει στο τέλος αυτής της καταδίωξης...

4/7/17

Η πόλη των κατόπτρων (το πέρασμα - 3), του κ. Justin Cronin


Κλείνοντας το βιβλίο νιώθω σαν σχιζοφρενής. Δεν ξέρω αν μου άρεσε. Υπήρχαν στιγμές που διάβαζα και θαύμαζα, υπήρχαν και άλλες στιγμές που βαριόμουν ή απορούσα για ποιο λόγο μου τα λέει όλα αυτά. Υπάρχει δυστυχώς και σε αυτή την τριλογία η φθίνουσα πορεία που διακρίνω σε όλες τις τριλογίες που έχω διαβάσει μέχρι τώρα: ο πρώτος τόμος με ενθουσιάζει, ο δεύτερος μου αρέσει και ο τρίτος είναι απλά καλός, και αυτό αν είμαι τυχερή και δεν βαρεθώ τη ζωή μου διαβάζοντας (βλέπε "κοτσυφόκισσα" που παρ' ότι πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που τη διάβασα ακόμη τη βαριέμαι).
Όπως και στα άλλα δύο βιβλία υπάρχει μια ιστορία που καλύπτει χρόνια του παρελθόντος. Μου άρεσε πολύ, και μάλιστα αποδείχθηκε το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου για τα γούστα μου. Με αυτή την ιστορία κλείνει ο κύκλος, καλύπτονται απορίες που δεν ήξερα ότι τις είχα αλλά χάρηκα που απαντήθηκαν.
Μετά περνάμε στην ιστορία του "παρόντος", όπου ξανασυναντούμε τους γνωστούς μας ήρωες στον καινούριο κόσμο που έφτιαξαν. Δεν μου άρεσαν. Μου φάνηκε ότι άλλαξαν, όπως αλλάζουμε όλοι με τα χρόνια. Σοβάρεψαν, έχασαν τη γενναιότητά τους, δεν είχαν κάτι ηρωικό πλέον (ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τη λέξη ηρωικό). Υπήρχαν σκηνές που μου άρεσαν πολύ και πίστεψα πολλές φορές ότι θα ξαναβρεί τη μοναδικότητά του, αλλά δυστυχώς ήταν εξίσου πολλές και οι σκηνές που ήταν γραμμένες δυσνόητα και γρήγορα για τα γούστα μου (και με αυτό εννοώ ότι η περιγραφή ήταν ανεπαρκής και θύμιζε ταινία με μάχες που η εικόνα αλλάζει ταχύτατα και δεν προλαβαίνεις να δεις τίποτα).
Παρ' όλα αυτά, ήταν καλό κλείσιμο για την τριλογία. Απλά θα προτιμούσα να ήταν μικρότερο, δεν υπήρχε λόγος να είναι τόσο μεγάλο, σε αντίθεση με τους δύο πρώτους τόμους. Α, και μια συμβουλή: νομίζω ότι στην κούρασή μου συνέβαλε και το ότι διάβασα όλη την τριλογία μέσα σε ένα μήνα, σχεδόν συνεχόμενα τα βιβλία. Μάλλον ήθελε ένα διάλειμμα μεγαλύτερο μεταξύ τους.

Βαθμολογία: 6/10

Ο πρώτος τόμος: http://kiallovivlio.blogspot.gr/2017/06/justin-cronin.html
Ο δεύτερος τόμος: http://kiallovivlio.blogspot.gr/2017/06/2-justin-cronin.html

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
Η επιδημία που σχεδόν αφάνισε την ανθρωπότητα επιτέλους ανήκει στο παρελθόν. Για μια νέα γενιά παιδιών, οι άλλοτε τρομεροί μιαροί είναι τέρατα του μύθου, πλάσματα βγαλμένα από ένα εφιαλτικό παραμύθι στο οποίο κανείς δεν πιστεύει πια.
Για την Αλίσια όμως οι εφιάλτες είναι αδύνατον να αποτελέσουν παρελθόν. Η φωνή που αναδύεται μέσα από εκείνους τους εφιάλτες την οδηγεί σε μια από τις μητροπόλεις του Καιρού Πριν: την ερειπωμένη πλέον Νέα Υόρκη.
Ερειπωμένη αλλά όχι έρημη. Την πόλη αυτή έχει επιλέξει ως καταφύγιό του ο Μηδέν, το πρώτο και πλέον τρομερό δημιούργημα του μοιραίου γενετικού προγράμματος που αποτέλεσε την καταστροφή της ανθρωπότητας.
Η Αλίσια γνωρίζει ότι ο εφιάλτης είναι αδύνατον να τελειώσει πραγματικά μέχρι να εξοντωθεί ο Μηδέν.
Όμως αυτό που ανακαλύπτει εκεί δεν είναι ό,τι περίμενε.
Έρχεται αντιμέτωπη με έναν αντίπαλο περισσότερο τρομερό και ταυτόχρονα ανθρώπινο από όσο θα μπορούσε να φανταστεί, ο οποίος την οδηγεί σε ένα ζοφερό ταξίδι στο παρελθόν προκειμένου να της εξηγήσει πώς ξεκίνησαν όλα - και να της αποκαλύψει το αναπόφευκτο τέλος.
Η τριλογία του Τζάστιν Κρόνιν είναι ένα εκπληκτικό έργο, που ξεχωρίζει για την εξαιρετική αφηγηματική δυναμική του, το συναρπαστικό εύρος του οράματός του και την ιδιαίτερη γλαφυρότητα της γλώσσας του.
"Η πόλη των κατόπτρων" ρίχνει με τρόπο καθηλωτικό την αυλαία της τριλογίας που προορίζεται να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στα κλασικά έργα της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας.

3/7/17

Γεύση από νεράντζι, της Αιθερίας

Έκλεισα το βιβλίο με μια αίσθηση στεναχώριας. Δεν είναι απαισιόδοξο το βιβλίο, είναι όμως από αυτά που σε αναγκάζουν να κοιτάξεις κατάματα τη ζωή σου και να αναγνωρίσεις τα λάθη που έχεις κάνει. Δεν μπορεί να μην ταυτιστείς με την ηρωίδα, δε γίνεται. Ίσως και αν γίνεται δηλαδή αν είσαι έφηβος ή κάπου γύρω στα 20 χρόνια σου οπότε και τα "λάθη" σου αφορούν μόνο εσένα, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους που τα λάθη μας και οι κινήσεις μας επηρεάζουν και άλλους δεν είναι εύκολο να μην κάνουμε έστω και άθελα ανασκόπηση των βασικών στιγμών της ζωής μας.
Ας γίνω πιο αναλυτική. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, σαν καταγραφή των σκέψεων και των αναμνήσεων μιας γυναίκας που τώρα είναι στα 60 της και ζει αντιμετωπίζοντας τη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Κάθεται λοιπόν και αναπολεί όλη τη ζωή της, μας περιγράφει βασικές στιγμές από τα παιδικά της χρόνια, από τον πρώτο της έρωτα, το γάμο και τη μητρότητα. Και φυσικά, κάνω αυτόματα (και αυθαίρετα) διαχωρισμό του βιβλίου μέσα στο μυαλό μου σε δύο ενότητες, την αρρώστια και τις προσωπικές αναμνήσεις.
Για το θέμα της ασθένειας δεν θα πω πολλά, δεν μπορώ άλλωστε αφού δεν έχω τις γνώσεις. Όμως περιγράφει σαφώς όλα τα πρώτα συμπτώματα όπως και την πορεία που έχει η νόσος με τις επιπτώσεις στο κορμί της. Καλό είναι να διαβάζουμε τέτοια πράγματα ώστε να είμαστε υποψιασμένοι, όμως να τονίσω ότι το βασικό θέμα του βιβλίου δεν είναι η ασθένεια αλλά η ενδοσκόπηση στο παρελθόν της πρωταγωνίστριας.
Μέσω της εξιστόρησης προσωπικών βιωμάτων και συναισθημάτων μας δίνει εξαιρετικά παραδείγματα του τρόπου διαμόρφωσης του χαρακτήρα ενός παιδιού βάση των όσων συμβαίνουν στην παιδική του ηλικία. Όσα ξέρω από τις σχολές γονέων που έχω παρακολουθήσει, από βιβλία που διάβασα και από συζητήσεις με φίλους περιγράφονται ανοιχτά με τη μορφή βιώματος της ηρωίδας, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει το «γιατί» τα άτομα που εμπλέκονται στην ιστορία της συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Επίσης, γίνεται φανερό ότι ο τρόπος που έχει ανατραφεί κάποιος παίζει τεράστιο ρόλο σε όλες τις μετέπειτα αποφάσεις που καλείται να πάρει στη ζωή του, όπως τη δημιουργία οικογένειας και την ανατροφή των δικών του παιδιών.
Γενικά, συνάντησα τον εαυτό μου πολλές φορές στην εξιστόρηση γεγονότων της ηρωίδας (πουθενά μέσα στο βιβλίο δεν αναφέρονται ονόματα, κι όμως δεν μπερδεύτηκα ούτε στιγμή) και προβληματίστηκα.
Το αρνητικό είναι ότι κάποιες φορές ο λόγος που χρησιμοποιεί είναι λίγο δύσκολος, η σύνταξη των προτάσεων ελαφρώς πολύπλοκη ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα, αλλά δεν συμβαίνει αυτό σε όλο το βιβλίο, μόνο σε κάποια σημεία. Και για να καταλάβετε τι εννοώ, δείτε το οπισθόφυλλο του βιβλίου: αυτή η σύνταξη και ο τρόπος γραφής θέλουν από εμένα την απόλυτη συγκέντρωσή μου για να καταλάβω το νόημα. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι γραμμένο απλά και η ροή γρήγορη.


Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
«Στην ψυχή της στοιβαγμένοι σωροί από συμβάντα, εντολές και κρυμμένες ενοχές σε περιτύλιγμα στάχτης από θυμούς παμπάλαιους! Την υποψιάζει στα σαράντα της μια ανίατη αρρώστια και παίρνει τους μέσα της δρόμους! Σε ανήλιαγα τρίσβαθα κι αθέατα επίπεδα, σε χειμάρρους αλλοτινής οργής και κάτω από θλιμμένες μαρκίζες και πλερέζες πόνου αναζητά τον εαυτό της που έχει ξεχαστεί στους πύρινους δρόμους της εκλογίκευσης και στα τρίστρατα των διλημμάτων! Θέλει την αποδοχή, για να γαληνέψει και να χτυπήσει ντέφι στο σύμπαν!»