24/4/17

Από μέσα πεθαμένοι, του κ. Γιάννη Κυζιρόπουλου


Το "Από μέσα πεθαμένοι" είναι ένα βιβλίο που διαφέρει σε γενικές γραμμές από τα περισσότερα που έχω διαβάσει. Ο ήρωας είναι ο Παύλος, ένας έφηβος που βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης (αν δεν είναι ήδη καταθλιπτικός) και μας περιγράφει κάτι περισσότερο από έναν χρόνο της ζωής του, τη δευτέρα και την τρίτη λυκείου. 
Δεδομένου του θέματος είναι σαφές ότι κάποιος έφηβος θα βρει περισσότερα κοινά στοιχεία με τον ήρωα και πιθανόν θα ταυτιστεί, αφού περιγράφονται μέσα όλα τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ένας νέος άνθρωπος σήμερα. Η φιλία, τα μαθήματα και οι καθηγητές (που θεωρούν τη διδασκαλία επάγγελμα και όχι λειτούργημα), η επιπολαιότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και ο πρώτος μεγάλος έρωτας είναι παρόντα στο βιβλίο. Αλλά ο συγγραφέας δεν αρκείται σε αυτά. Η ανεργία, η έλλειψη χρημάτων, ο ρατσισμός και άλλα κοινωνικά προβλήματα περιγράφονται επίσης, όπως και οι επιπτώσεις τους στη ζωή ενός εφήβου. 
Το πρώτο μέρος του βιβλίου (ο διαχωρισμός σε πρώτο και δεύτερο μέρος γίνεται από εμένα αυθαίρετα) μου άρεσε πολύ. Ο νεαρός πρωταγωνιστής παλεύει με την κατάθλιψη, είναι φανερό σε κάθε σκέψη και κίνησή του και πιστεύω ότι όλοι θα βρούμε στοιχεία που απεικονίζουν ή περιγράφουν δικές μας σκέψεις και συναισθήματα. 
Στο δεύτερο μέρος όπου η ιστορία αφορά κατά κύριο λόγο τις διαπροσωπικές σχέσεις του Παύλου, μπορώ να πω ότι δεν βρήκα πολλά σημεία επαφής ώστε να ταυτιστώ και αυτό είναι λογικό: έχει κάτι αιώνες που ξεμπέρδεψα με τις ορμόνες της εφηβείας και επίσης η οικογενειακή και επαγγελματική μου κατάσταση με προστατεύουν και με κρατούν μακριά από τους εφήβους. Παρόλα αυτά, η περιγραφή είναι τόσο δυνατή που συμπόνεσα τον Παύλο αλλά ταυτόχρονα κατανόησα και τη συμπεριφορά των άλλων εφήβων- δευτερεύοντων χαρακτήρων του βιβλίου. 
(Πόσο πολύ έχει αλλάξει ο κόσμος από την εποχή που ήμουν εγώ έφηβη, πόσο περισσότερες ελευθερίες έχουν οι τωρινοί έφηβοι σε σχέση με αυτούς της δικής μου γενιάς στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα...και ταυτόχρονα πόσο ίδιοι είναι στη συμπεριφορά τους, λες και δεν πέρασε ούτε μέρα από τη δική μου εποχή).
Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό που έχω στο μυαλό μου ως σύγχρονο μυθιστόρημα, αφού περιγράφει την κοινωνία μας ακριβώς όπως είναι σήμερα. Και είναι αξιοθαύμαστο που ένα παιδί τόσο νεαρό σε ηλικία κατάφερε να δει τον κόσμο μας όπως είναι και να τον αποτυπώσει στο χαρτί. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω είναι το ελαφρώς "εξεζητημένο" λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί: ο λόγος δεν είναι ανάλαφρος ούτε στους διαλόγους μεταξύ εφήβων και περιστασιακά χρησιμοποιούνται λέξεις που έχω να τις συναντήσω από την εποχή που έγραφα εκθέσεις ως μαθήτρια. Αλλά και πάλι, ακριβώς για αυτή τη χρήση της γλώσσας μας θα πρέπει να δώσω συγχαρητήρια σε ένα νέο παιδί που γνωρίζει τόσο καλά την ελληνική γλώσσα και καταφέρνει να την χρησιμοποιήσει σε μυθιστόρημα.
Νομίζω (και ελπίζω) ότι θα μας δώσει πολλά στο μέλλον ο νεαρός συγγραφέας.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 
«Ξέρεις τι; Νιώθω πως στο μυαλό μου έχω βρει όλες τις λύσεις στα υπαρξιακά μου, στις θεωρίες περί ζωής. Είμαστε αστερόσκονη, ένας
κόκκος άμμου στην έρημο, ίσως μια μεταβλητή σε μια διαφορική εξίσωση πολλαπλών συμπάντων, απεριορίστων χωροχρονικών πιθανοτήτων. Ίσως πάλι όλα να έχουν ήδη συμβεί, σε μια στιγμή, κι εμείς απλώς να τα ζούμε ξανά και ξανά σαν παραπροϊόντα ενός αλγορίθμου, ενός προγράμματος υπολογιστή, σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικό χρόνο και νομίζουμε πως υπάρχει...
...Όμως κάποιος βαθύτερος, ανθρώπινος, κατώτερος εαυτός μου εύχεται να υπήρχε αυτό το μεγάλο νόημα, καταλαβαίνεις; Εύχεται,
μετά τις δυσκολίες της ζωής, να ερχόταν μια κορύφωση, μια ανταμοιβή, μια λύτρωση... Και στο τέλος τέλος, εύχεται να μπορούσε να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Να γνωρίσει το Κορίτσι. Το ξεχωριστό αυτό άτομο που θα τον έκανε να θέλει να περάσουν όλα τα υπόλοιπα βράδια τους μαζί, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, αγκαλιασμένοι, να κοιτάζονται στα μάτια μέχρι το πρωί…
Και νομίζω πως το βρήκε…»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου