Αστυνομία, του Jo Nesbo

Δηλώνοντας από την πρώτη σειρά ότι δεν είμαι οπαδός του Νέσμπο (είναι καλός, αλλά υπάρχουν πολλοί και πολύ καλύτεροι), να πω ότι τελειώνοντας την "Αστυνομία" δεν μπορώ να καταλήξω αν μου άρεσε ή όχι 

Αρνητικά:

Έμπλεξε πολλά άτομα. Έχει ενεργό ρόλο όλη η αστυνομική δύναμη του Όσλο (οκ, αυτό είναι υπερβολή) και αν δεν είσαι αρκετά εξοικειωμένος με τους υπόλοιπους αστυνομικούς χάνεις τη μπάλα. Κοινώς: δεν είναι ένα βιβλίο κατάλληλο για να κάνεις την πρώτη σου γνωριμία με τον Χάρι Χόλε.

Επίσης, δε μου άρεσε η αιτιολόγηση των δολοφονιών. Νομίζω ότι ήθελε να κάνει ένα βιβλίο- φόρο τιμής σε όλους τους δευτερεύοντες πρωταγωνιστές των προηγουμένων βιβλίων του και τον απασχόλησε λιγότερο ο τρόπος που θα δέσει την ιστορία και η αληθοφάνεια της αιτιολογίας για τις δολοφονίες.

Θετικά:

Έχει μερικές πολύ δυνατές σκηνές, από αυτές που σπάνια συναντάω πια σε αστυνομικά, όπου κάθεσαι με τα μάτια τεντωμένα πάνω από τις γραμμές και όλο το σώμα σου σε εγρήγορση επειδή είσαι σίγουρος ότι τώρα θα χτυπήσει ξανά ο δολοφόνος.... αλλά αυτό δε συμβαίνει, οπότε ξαναχαλαρώνεις. Παίζει με τα νεύρα μας δηλαδή, δημιουργεί τεράστια ένταση και αυτό είναι καταπληκτικό. 

ΜΗΝ το διαβάσετε αν δεν έχετε διαβάσει τον Φαντομά, θα χάσετε όλο το μυστήριο, αποκαλύπτει όλη την υπόθεση.

Βαθμολογία: 5/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Η Αστυνομία χρειάζεται τον Χάρι Χόλε γιατί ένας δολοφόνος τριγυρνά στους δρόμους του Όσλο και δολοφονεί αστυνομικούς. Συγκεκριμένα τα θύματα βρίσκονται σε τόπους εγκλημάτων που δεν κατάφεραν να εξιχνιάσουν. Οι φόνοι είναι βίαιοι και η αντίδραση των ΜΜΕ υστερική. Ο αιώνιος Χάρι, ντετέκτιβ από τη φύση του, έχει εμπλακεί σε όλες τις σημαντικές έρευνες εγκλημάτων των τελευταίων χρόνων στο Όσλο. Με την πολύ προσωπική του αίσθηση δικαιοσύνης να τον καθοδηγεί, πιστός σε ό,τι αγαπά και αποφασισμένος να το υπερασπιστεί, αυτή τη φορά μοιάζει χαμένος και ανήμπορος. Άραγε θα τα καταφέρει να ξεπεράσει για άλλη μια φορά τον εαυτό του καθώς το ναυάγιο της προσωπικής του ζωής τον έχει βυθίσει στον πάτο.

Η γυναίκα με τα άσπρα, του Wilkie Collins

(Να σημειώσω ότι εγώ διάβασα την παλιότερη δερματόδετη έκδοση των εκδόσεων Δαμιανός)

Με κούρασε περίπου στις τελευταίες 150 σελίδες του. Τις πρώτες περίπου 500 τις χάρηκα, βυθίστηκα στην ακατάσχετη φλυαρία και πολυλογία που χαρακτηρίζει πολλά βιβλία της εποχής εκείνης και απόλαυσα κάθε λέξη. Σκεφτόμουν ότι έχω μπροστά μου ένα δείγμα που αντιπροσωπεύει τον ορισμό της λέξης λογοτεχνία: να μπορείς να γράφεις τόσο όμορφα ώστε να ευχαριστιέται ο αναγνώστης διαβάζοντας περιγραφές και ανούσιες φλυαρίες που δεν προσθέτουν τίποτα στην υπόθεση, με τρόπο τέτοιο που κάτι που θα μπορούσε να γραφτεί σε περίπου 10 σελίδες να σου χρειάζονται 500. Το ευχαριστήθηκα πραγματικά. 

Προς το τέλος όμως κουράστηκα, όταν πια άρχισε να γίνεται η πλοκή λίγο πιο έντονη και ο ρυθμός γραψίματος ήταν αργός, με κούρασε. Δεν πειράζει όμως...Άξιζε το βιβλίο και χαίρομαι που το διάβασα

Βαθμολογία: 7/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Το πρώτο μυθιστόρημα της αισθηματικής λογοτεχνίας μυστηρίου (sensation novel), ένα έργο που συνδυάζει τις συγκινήσεις της μεσαιωνικής λογοτεχνίας με τον ψυχολογικό ρεαλισμό μιας σύγχρονης θεματογραφίας και μεταφέρει τον έρωτα αλλά και τη φρίκη του μεσαιωνικού μυθιστορήματος στα σαλόνια μιας μεσοαστικής βικτοριανής Αγγλίας.

Ο Φαντομάς, του Jo Nesbo

Νομίζω ότι η εντύπωσή μου από το βιβλίο μπορεί άνετα να συνοψιστεί στην εξής πρόταση: Με δουλεύεις τώρα, σωστά ; 

Για αρχή να διευκρινίσω αμέσως και πρωτίστως ότι ανήκω στην κατηγορία των αναγνωστών που δε θεωρούν το Νέσμπο συγγραφέα- φαινόμενο. Για τα δικά μου γούστα υπάρχουν συγγραφείς που γράφουν πολύ καλύτερα αστυνομικά (συμπεριλαμβανομένων κάποιων Σκανδιναβών- όχι της Λάγκμπεργκ). Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του (Νέμεσις, Λυτρωτής, Λεοπάρδαλη και επίσης Αίμα στο χιόνι και Περισσότερο Αίμα), δεν ενθουσιάστηκα με κανένα από αυτά και ο μόνος λόγος που έπιασα να διαβάσω τον φαντομά είναι μια αναγνωστική πρόκληση του εκδοτικού οίκου (και ότι τον βρήκα φτηνό φυσικά).

Και κοντεύω να αλλάξω γνώμη. Εξακολουθώ να μην τον θεωρώ συγγραφέα- φαινόμενο, αλλά ανέβηκε αρκετά σκαλοπάτια στην εκτίμησή μου. 

Το βιβλίο έχει ως κύριο θέμα τα ναρκωτικά. Χρήση και διακίνηση. Σε βάζει σταδιακά μέσα σε αυτόν τον άγνωστο (ευτυχώς για πολλούς από εμάς) κόσμο προσπαθώντας να σε οδηγήσει σταδιακά όλο και βαθύτερα μέσα του, όλο και χαμηλότερα, μέχρι το τελικό στάδιο που ο ναρκομανής σέρνεται στο βούρκο και προδίδει ότι ιερό υπάρχει για αυτόν προκειμένου να βρει τη δόση του. Ταυτόχρονα υπάρχουν και οι "βαρώνοι" των ναρκωτικών, ο πόλεμος των συμμοριών, οι διεφθαρμένοι πολίτες σε σημαντικές θέσεις που αδιαφορούν για τον απλό κόσμο προκειμένου να ανέβουν στην ιεραρχία ή να γίνουν πλούσιοι.

Επιφανειακά θίγει και άλλα θέματα, αλλά η κύρια ανάπτυξη αφορά τα ναρκωτικά. Συμπάθησα μέχρι και τον Χάρι Χόλε ο οποίος αναγκαστικά έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν θα ευχόμουν σε κανέναν- ο γιος του είναι στη φυλακή κατηγορούμενος για φόνο....

Τέλος πάντων, μη διαβάσετε την "Αστυνομία" αν δεν έχετε διαβάσει πρώτα τον Φαντομά, θα μάθετε όλη την υπόθεση και είναι πραγματικά κρίμα.

Πάω να συνεχίσω με την Αστυνομία να δω τι άλλο θα τραβήξει αυτός ο έρμος ο Χάρυς από τη διεστραμμένη φαντασία του Νέσμπο. 

Βαθμολογία: 7/10

Από το οπισθόφυλλο: 

Καλοκαίρι. Ένα αγόρι, ο Γκούστο, κείτεται στο πάτωμα του διαμερίσματός του στο Όσλο. Αιμορραγεί και σύντομα θα πεθάνει. Καθώς προσπαθεί να καταλάβει τι του συνέβη και να τοποθετήσει τη ζωή και τον επικείμενο θάνατό του αρχίζει να αφηγείται την ιστορία του.
Φθινόπωρο. Ο πρώην επιθεωρητής Χάρι Χόλε επιστρέφει στο Όσλο ύστερα από τρία χρόνια διαμονής στο εξωτερικό. Αναζητά τον πρώην προϊστάμενό του στο Αρχηγείο της Αστυνομίας για να του δώσει την άδεια να ερευνήσει μια δολοφονία. Η υπόθεση όμως έχει ήδη κλείσει. Ο Γκούστο ο πρεζάκιας σκοτώθηκε στη διάρκεια κάποιου καβγά μ’ έναν φίλο του για τα ναρκωτικά. Ο Χάρι παίρνει την άδεια να επισκεφθεί τον κατηγορούμενο στη φυλακή. Εκεί ο Χάρι έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και την προσωπική του διαδρομή – το αγόρι είναι ο γιος του. Έτσι ξεκινά την πιο μοναχική και την πιο απίθανη έρευνά του.
Παράλληλα η ιστορία του Γκούστο συνεχίζεται.
Ένας άντρας περπατά στους νυχτερινούς δρόμους του Όσλο. Οι δρόμοι του ανήκουν. Είναι ο Φαντομάς.

Των υδάτων του ουρανού, του κ. Γιώργου Λαγκώνα

Χαίρομαι πολύ όταν ανακαλύπτω ποιοτικά και καλογραμμένα βιβλία τρόμου από Έλληνες συγγραφείς. Το συγκεκριμένο ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Ο ήρωας είναι ένας συγγραφέας βιβλίων τρόμου που μικρός μετανάστευσε με τους γονείς του από ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Χίου στην Αμερική. Διαπιστώνει ότι η έμπνευσή του είναι καλύτερη όταν βρίσκεται στο νησί και έτσι επιστρέφει στο μικρό χωριουδάκι προκειμένου να γράψει το νέο του βιβλίο. Μέχρι αυτό το σημείο στην ουσία γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή και κάποια βασικά σημεία της καθημερινότητας και της ιστορίας του που θα πρέπει να ξέρουμε. 

Από τη στιγμή που ο Γιώργος (ο πρωταγωνιστής είναι αυτός) έρχεται στο νησί ξεκινάει και η βασική πλοκή της ιστορίας, αφού ενεργοποιούνται οι "δυνάμεις του κακού". Και δεν θα πω φυσικά κάτι περισσότερο για να μη χαλάσω την έκπληξη στους υπόλοιπους αναγνώστες. 

Μου άρεσε ο τρόπος που ο συγγραφέας μας οδήγησε στη λύση του μυστηρίου, η βασική ιδέα αλλά και η εκτέλεσή της ήταν πολύ καλές. Μου άρεσαν επίσης πολύ και οι χαρακτήρες που δημιούργησε, πολύ ανθρώπινοι, καθημερινοί και συμπαθητικοί. Διέκρινα επίσης και κάποια ψήγματα χιούμορ που ταίριαζαν όμορφα στη ροή της ιστορίας και αποφόρτιζαν λίγο την ένταση. 

Είχα δυστυχώς δυσκολία σε κάποια (λίγα) σημεία να παρακολουθήσω τις περιγραφές και να τις κάνω εικόνα (μιλάω για τα πρώτα σημεία που είναι γραμμένα με πλάγια γράμματα- κάποια "όνειρα" που βλέπει ο πρωταγωνιστής όπως και κάποιες περιγραφές στο τέλος του βιβλίου), διάβασα ξανά και ξανά την ίδια πρόταση και στο τέλος δεν είμαι σίγουρη αν η εικόνα που έφτιαξα στο μυαλό μου ταυτίζεται με αυτήν που είχε ο συγγραφέας. Με εντυπωσίασε επίσης η χρήση της γλώσσας μας, κοίταξα το βιογραφικό του για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι φιλόλογος.

Και επειδή είναι ωραίο κάθε βιβλίο να μας αφήνει και κάτι περισσότερο από την ευχαρίστηση που παίρνουμε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής του, να πω ότι με όμορφο τρόπο δίνει μέσα πληροφορίες για την ψυχολογία και τις θρησκείες. Μπράβο του που κατάφερε να τις ενσωματώσει τόσο ταιριαστά στην πλοκή. 

Έχτρα μπόνους η μουσική επένδυση του βιβλίου που μου θύμισε τα νιάτα μου. 

Συστήνω το βιβλίο σε όσους ασχολούνται με την ανάγνωση μυθιστορημάτων τρόμου/ φαντασίας, πιστεύω θα βρουν πολλά να τους αρέσουν. 

Βαθμολογία: 6/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής σου είναι η φαντασία σου, Γιώργη. Ασ` τη να σου δείξει τον δρόμο».
Ένας ομογενής συγγραφέας ιστοριών τρόμου, βρίσκει τη χαμένη του έμπνευση επιστρέφοντας κάθε χρόνο στον τόπο καταγωγής του, ένα απομονωμένο χωριό της βόρειας Χίου. Όμως η φετινή παραμονή του εκεί, θα γίνει καταλύτης για να ξεδιπλωθούν τρομακτικές αποκαλύψεις και για να τεθούν σε κίνηση εξελίξεις επικίνδυνες για τη ζωή του και όχι μόνο…

Ούτε η μάνα μου, των κ. κ. Έφη Καγξίδου, Λίνα Σπεντζάρη

Έχω πρόβλημα με αυτό το βιβλίο. Στο οπισθόφυλλο γράφει ότι είναι αληθινή ιστορία και μάλιστα οι ήρωες παρουσιάζονται με τα αληθινά τους ονόματα, είναι δηλαδή η εξιστόρηση της ζωής του Γιώργη (του βασικού πρωταγωνιστή της ιστορίας), οπότε αυτομάτως χάνω το δικαίωμα ακόμη και να αναζητήσω το "γιατί" σε ενέργειες που μου φαίνονται ακατανόητες. Αφού έτσι έγινε; Τι θα πει "γιατί", δεν επιδέχεται αμφισβήτησης το θέμα, είναι καταγραφή ιστορίας. Οπότε στην απορία μου (και ίσως όχι μόνο δική μου) για ποιο λόγο η μάνα του Γιώργη δεν του έδωσε το δικαίωμα να απολογηθεί, η μόνη απάντηση που υπάρχει είναι "'Ελα ντε. Έτσι μου είπανε ότι έγινε, μπροστά δεν ήμουν". Εννοώ, μέσα στο κείμενο υπάρχει μια αιτιολόγηση της συμπεριφοράς των υπολοίπων συγγενών (την οποία δεν κρίνω ως σωστή ή λάθος, αλλά με βοηθά να κατανοήσω τις ενέργειές τους), ενώ η μάνα του απλά τον κατηγορεί, τον καταριέται και δεν ακούει τίποτε. 

Και συνεχίζω. Η ιστορία προφανώς και είναι συναρπαστική. Ποιανού η ζωή δεν είναι άλλωστε... Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που μέσα σε μια νύχτα χάνει όλα όσα θεωρούσε δεδομένα (έμψυχα και άψυχα) κατηγορούμενος άδικα και στην ουσία εκδιώκεται από τον τόπο του και αναγκάζεται να αρχίσει τη ζωή του από το μηδέν. Και έχει το θάρρος να ζήσει, να δημιουργήσει ξανά παρά την πίκρα του και τις δυσκολίες που προέκυψαν ξανά στη ζωή του με τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. 

Βέβαια από την άλλη πλευρά, όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο δεν στεκόμαστε μόνο στην ιστορία. Πρέπει να μας αγγίξει και η πένα του συγγραφέα, να μας παρασύρει, να ταιριάξει στο μυαλό και στην ψυχή μας, αλλιώς το βιβλίο φαίνεται "στεγνό", ξερό, χωρίς συναίσθημα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο υπήρχαν σκηνές πολύ δυνατές, ειδικά το τελευταίο 1/3 του ήταν με μεγάλη διαφορά πολύ καλύτερο συγκριτικά με τα πρώτα 2/3. Η ιστορία της Βασιλείας... δεν είμαι αναίσθητη, δάκρυσα, σφίχτηκε η ψυχή μου. Είχε ένταση σε εκείνο το σημείο, είχε συναίσθημα, η κάθε πρόταση είχε δύναμη. Το ίδιο και στο τέλος του βιβλίου, το τέλος της ιστορίας του Γιώργη, επίσης ήταν έντονο. Όμως το υπόλοιπο βιβλίο υπολειπόταν σε σχέση με αυτές τις σκηνές, δεν παρασύρθηκα από συναισθήματα, δεν συμπόνεσα κανέναν ήρωα σε καμία χρονική στιγμή (προφανώς εξαιρώ αυτές τις σκηνές που προανέφερα) ό,τι και να βίωνε. Να σημειώσω εδώ ότι έχω διαβάσει πολλά βιβλία που έχουν γραφτεί για τη σφαγή/διωγμό των Χριστιανών από τη Σμύρνη, οπότε οι καταστάσεις που περιέγραφε μου ήταν γνωστές. 

Διαβάζοντας συνεντεύξεις των συγγραφέων, διαπιστώνω ότι είναι η πρώτη απόπειρα να γράψουν μυθιστόρημα και για τις δύο, και μάλιστα ότι έχουν αμφότερες εμπειρία στην ποίηση. Αυτό δικαιολογεί πολλά για τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο με τις σχεδόν "λυρικές" περιγραφές σε κάποια σημεία και τις πολλές κοφτές προτάσεις που εμένα με ξένισαν λίγο (μια και είμαι συνηθισμένη να διαβάζω μεγάλες προτάσεις και μακροσκελείς περιγραφές- και αν χρειαστεί να γράψω κάτι γράφω μακροσκελώς). Πάντως με χαρά θα περιμένω να εκδώσουν νέο βιβλίο, είμαι σίγουρη ότι θα είναι ακόμη καλύτερο. 

Γενικά το βιβλίο είναι ωραίο, διαβάστε το για να σχηματίσετε άποψη, είμαι σίγουρη ότι θα αγαπήσετε τον Γιώργη και αν μη τι άλλο θα μάθετε να δίνετε στους συνανθρώπους το δικαίωμα της απολογίας πριν τους κατακρίνετε. 

Βαθμολογία: 7/10

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

"Μια αληθινή ιστορία μεγάλης έντασης, γραμμένη με τόσο ζωντανές λεπτομέρειες, που κάθε σελίδα σκίζει το μυαλό και την καρδιά. Τα πρόσωπα και τα ονόματα είναι υπαρκτά, χωρίς ψευδώνυμα, καθώς και οι τόποι όπου έδρασαν, για να μπορέσει ο αναγνώστης να βιώσει την πολυπόθητη κάθαρση.
Γενάρης του 1920 σε ένα νησί του Βόρειου Αιγαίου. Ένας μήνας που θα ήταν ο τελευταίος της νιότης του. «Θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια». Μια φράση που θα ξήλωνε απ άκρη σ άκρη τη στέγη της ψυχής του.
«Σας ορκίζομαι στην τιμή μου ότι είμαι αθώος! Η μάνα μου, πού χάθηκε η μάνα μου; Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει όλον αυτόν τον παραλογισμό!»
Μια γυναίκα που κρατούσε στα χέρια της όλες τις συμφορές του κόσμου! «Την κατάρα μου να χεις! Ατίμασες τη γενιά σου! Έκλεισες τα σπίτια μας!»
«Ούτε η μάνα μου...», οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε ο καπετάν-Γιώργης φεύγοντας στιγματισμένος από τον τόπο του. Μια οικογένεια διαλύεται, ένα σπίτι ρημάζει. Και η οδύσσεια ξεκινάει...
Από τη Χίο στα Βουρλά, από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής στα παραπήγματα του Πειραιά και του Βόλου, οι ήρωες θα παλέψουν με τους δαίμονες της ζωής τους, περιπλανώμενοι για περίπου μισό αιώνα. Ψυχές τραυματισμένες, ξεριζωμένες που άλλες κατάφεραν να βρουν καταφύγιο και άλλες ρήμαξαν μόνες τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
«ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΝΕΙΣ... ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!»"

Το Αηδόνι, της κ. Kristin Hannah

Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή των δύο αδερφών Βιάν και Ιζαμπέλ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και γίνονται επιγραμματικές αναφορές και σε σημαντικά γεγονότα της υπόλοιπης ζωής τους.

Η Ιζαμπέλ. 19 ετών, αντιδραστική, επιπόλαια, δεν υποτάσσεται εύκολα. Εντάσσεται στην αντίσταση με όλη την ορμή των νιάτων που θεωρούν τον εαυτό τους άτρωτο, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσει την πατρίδα της να διώξει τους εισβολείς Γερμανούς.

Η Βιαν. Ο άντρας της επιστρατεύεται και φεύγει για τον πόλεμο, αφήνοντάς τη μόνη να παλέψει για την επιβίωση τη δική της και της κόρης τους στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που φέρνει ο πόλεμος. Το σπίτι τους επιτάσσεται από έναν Γερμανό αξιωματικό και η Βιαν καλείται επανειλημμένα να πάρει αποφάσεις εξαιρετικά κρίσιμες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής τους και φυσικά στην πλοκή της ιστορίας.

Αν με ρωτήσεις αν με άγγιξε η ιστορία κάποιας από τις δύο αδερφές, αμέσως και χωρίς σκέψη θα απαντήσω ότι ταυτίστηκα με τη Βιαν. Μπήκα στη θέση της πολλές φορές και αναρωτήθηκα τι θα έκανα στην κάθε περίπτωση. Η κάθε της ενέργεια είναι επαρκώς επεξηγημένη, δεν υπάρχουν κενά και απορίες αν και απλά και μόνο η ιδιότητά της ως μητέρα εξηγεί σχεδόν τα πάντα. Η ιστορία της Ιζαμπέλ δε με συγκίνησε στον ίδιο βαθμό. Όλη αυτή η ορμή και το επαναστατικό πνεύμα μου είναι ξένα, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά το συγκεκριμένο βιβλίο. Μπορώ να πω ότι η βάση όλου του μυθιστορήματος είναι η αγάπη. Σε πρώτο πλάνο φυσικά η αγάπη της μάνας προς το παιδί της- η σκηνή που η Εβραία μάνα παρακαλάει μια άλλη γυναίκα να πάρει το παιδί της μήπως και κατορθώσει να το σώσει αν και δεν χρειάστηκε πάνω από δύο- τρεις γραμμές για να γραφεί έχει χαραχτεί στη μνήμη μου σαν (φριχτός) πίνακας ζωγραφικής. Είναι η αγάπη με τη μορφή του έρωτα προς το άλλο φύλλο, που είναι και η κινητήριος δύναμη για κάποιες από τις εξελίξεις του μυθιστορήματος. Είναι τέλος και η αγάπη του ανήλικου παιδιού προς τον γονέα και γενικά τους στενούς συγγενείς του: αν η Ιζαμπέλ είχε μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια που την αποδεχόταν όπως ακριβώς είναι, αν είχε γνωρίσει την αγάπη από μικρή, θα είχε διαμορφώσει άραγε τον τόσο αντιδραστικό της χαρακτήρα; Είναι σαφώς πιο εύκολο να διακινδυνεύεις τη ζωή σου όταν δεν έχεις άλλους να νοιαστείς, όταν νιώθεις μόνος.

Παρόντες στην πλοκή είναι και ένα πλήθος από χαρακτήρες, όλοι σκιαγραφημένοι υπέροχα. Και για όσους από αυτούς θα μπορούσαν να υπάρξουν αμφιβολίες σχετικά με το ήθος τους και το αν ανήκουν στους "καλούς" ή τους "κακούς", η συγγραφέας έχει βρει τον τρόπο μέχρι το τέλος της ιστορίας να μας δείξει ακριβώς σε ποια κατηγορία εντάσσει τον κάθε χαρακτήρα.

Κάτι όμως με ενόχλησε. Και δεν μπορώ να το εντοπίσω. Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν μεγαλύτερο σε έκταση από ότι έπρεπε, ίσως και να ήταν αν και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα έπρεπε να λείπει από την ιστορία. Ίσως το γεγονός ότι κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να κάνει την Ιζαμπέλ να σκέφτεται λίγο πιο ώριμα πριν δράσει...αλλά και πάλι αν όλοι λειτουργούσαν με τη λογική ο κόσμος θα ήταν βαρετός και σε κανέναν πόλεμο δεν θα υπήρχε αντίσταση. Ίσως να έπρεπε να περάσει λιγότερα δεινά η Βιαν... αλλά πιστεύω ότι όλα όσα έζησε πραγματικά θα μπορούσαν να συμβούν σε ένα άτομο κατά τη διάρκεια πολέμου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μπορούσα να το αφήσω από το χέρι μου χωρίς να στεναχωριέμαι. Το ευχαριστιόμουν όση ώρα το διάβαζα αλλά όταν έκανα άλλα πράγματα δεν το σκεφτόμουν.

Γενικά πάντως θεωρώ ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, πολύ καλά γραμμένο (και μεταφρασμένο), με άριστα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, δεν κουράζει και κυρίως δεν εκβιάζει το κλάμα και το συναίσθημα. 

Βαθμολογία: 9/10

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

"Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, ένας ύμνος στις αντοχές της ανθρώπινης ψυχής και στη δύναμη των γυναικών.
Γαλλία, 1939. Στο χωριό Καριβό, η Βιαν αποχαιρετά τον σύζυγό της Αντουάν, που φεύγει για το μέτωπο. Οι Γερμανοί εισβάλλουν με ορδές στρατιωτών, τανκς και αεροπλάνα, που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και βομβαρδίζουν αθώους.
Όταν επιτάσσουν το σπίτι της, εκείνη και η κόρη της υποχρεώνονται να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη με τον εχθρό. Χωρίς τρόφιμα, χρήματα και ελπίδες, η Βιαν αναγκάζεται να πάρει τη μια σκληρή απόφαση μετά την άλλη για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς της.
Η 18χρονη αδερφή της, η Ιζαμπέλ, γνωρίζει έναν γοητευτικό παρτιζάνο και τον ερωτεύεται όπως μόνο οι έφηβοι μπορούν –απόλυτα. Όταν εκείνος την προδίδει, η Ιζαμπέλ προσχωρεί στην Αντίσταση χωρίς δεύτερη σκέψη.
Το Αηδόνι είναι η ιστορία δύο αδερφών που τις χωρίζουν η διαφορά ηλικίας, οι εμπειρίες, τα ιδανικά, τα πάθη και οι περιστάσεις, και κάθε μια τους ακολουθεί τη δική της επικίνδυνη διαδρομή προς την επιβίωση, την αγάπη και την ελευθερία.
Με θάρρος, γοητευτική γραφή και διεισδυτική ματιά, η πολυδιαβασμένη συγγραφέας Kristin Hannah αποτυπώνει το επικό πανόραμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και φωτίζει ένα κομμάτι της Ιστορίας που βλέπουμε σπάνια: τον πόλεμο των γυναικών."